دلایل فراوانی برای شفافیت برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران وجود دارد و غرب نیز به‌خوبی از همه آن‌ها آگاه است و آنچه باقی است، بهانه‌گیری است و بیشتر مصرف سیاسی دارد .

بررسی مقایسه‌ای روند تصمیم‌گیری‌ها و کنش‌شناسی سیاسی آمریکایی‌ها در آستانه اجلاس‌های مهم در بازه زمانی یک دهه گذشته که پرونده هسته‌ای ایران در دستور کار آن‌ها قرار گرفته، نشان می‌دهد که آمریکا به عنوان طرف حساب اصلی جمهوری اسلامی ایران در این پرونده، همواره دست به طرح مسئله‌ای جدید زده تا مسیر پرونده را تحت‌الشعاع خواسته خود قرار دهد.

تصمیم‌سازان کاخ سفید هرگاه ملاحظه کرده‌اند سمت‌وسوی نشست‌ها یا اجلاس‌های هسته‌ای به گونه‌ای است که ضریب احتمال موفقیت در آن، سیر صعودی دارد، مهره و متغیر جدیدی را به شطرنج زمین بازی هسته‌ای وارد کرده‌اند تا بتوانند نتایج حاصله را مدیریت کنند.مثال‌های مصداقی فراوانی می‌توان برای این مدعا اقامه کرد تا درستی گزاره فوق به اثبات برسد. به‌عنوان مثال، ادعاهایی که غربی‌ها به‌ویژه آمریکایی‌ها در خصوص اصل اتهام به جمهوری اسلامی ایران در مورد داشتن نیات نظامی و تسلیحات اتمیزده و می‌زنند،در سیر طیفی از اتهامات قرار می‌گیرد که با اتهامات جدیدی همچون تلاش ایران برای افزایش درصد غنی‌سازی اورانیوم، پنهان‌کاری در صنایع پارچین و در این اواخر، آنچه را که مطالعات ادعایی نامیده‌اند، می‌توان در نقاط میانی این طیف از اتهامات قبل از نشست‌های اخیر قرار داد.

این عادت که گویی به رویه سیاسی در رفتار آمریکایی‌ها تبدیل شده‌، سبب گردیده تا آنها در آستانه اتمام مهلت تعیین شده برای دستیابی به توافق جامع هسته‌ای، با تمرکز بر مسئله «توان جهش هسته‌ای ایران» و جنجال‌آفرینی‌های پرحجم رسانه‌ای بر سر پیروزی جمهوریخواهان در انتخابات رخ نموده است. آمریکایی‌ها با این غوغاسالاری می‌خواهند ایران به‌زعم آنها از شدت ترس از روی کار آمدن جمهوریخواهان که اعتراضات جدی به روش اوباما در مناسبات هسته‌ای با ایران دارند، به تنزل از مواضع خود در مذاکرات مسقط یا سوم آذر نیویورک راضی شود و نمایش دهند که اوباما به‌شدت تحت فشار جمهوریخواهان قرار دارد و ایران باید از فرصت باقی‌مانده استفاده کند و به هر نحو ـ بخوانید آن‌طور که آمریکایی‌ها می‌خواهندـ مذاکرات با توافق به پایان برسد. بسیاری از تحلیل‌گران معادلات و مناسبات سیاسی و هسته‌ای میان ایران و آمریکا معتقدند؛ آمریکا در آستانه اتمام مهلت تعیین شده برای دستیابی به توافق جامع هسته‌ای، با تمرکز بر مسئله توان جهش هسته‌ای ایران، بهترین فرصت یک دهه اخیر را برای حل‌وفصل این بن‌بست از دست خواهد داد.

پافشاری بیش از حد آمریکایی‌ها بر خواسته خود مبنی‌بر محدود کردن برنامه غنی‌سازی اورانیوم از سوی جمهوری اسلامی ایران در حالی صورت می‌گیرد که به‌گمان بسیاری از افراد و دلسوزان در داخل کشور، نرمش سیاسی دولت ایران در قبال مذاکرات هسته‌ای، به روند تصاعدی مطالبات آمریکایی‌ها و غربی‌ها دامن زده است. در حالی که اساساً برنامه هسته‌ای ایران در چارچوب توافق‌نامه‌های هسته‌ای، پادمان‌های حقوقی و تعهدات بین‌المللی کاملاً از شفافیت برخوردار است و به اینهمه شفاف‌سازی که گاهی با تلقی عقب‌نشینی از آن امر بر دشمنان مشتبه شده،نیازی نیست.

آمریکایی‌ها به استناد گزارش‌های رسمی بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به‌خوبی واقف هستند که به‌رغم حساسیت‌های غیربی‌طرفانه گزارشگران آژانس، هیچ‌گونه مدرکی دال بر حرکت برنامه هسته‌ای ایران به سمت تسلیحاتی شدن وجود ندارد. ضمن اینکه هنوز مراکز حساس هسته‌ای ایران شبانه‌روز از طریق چشم‌های الکترونیکی دوربین‌های مداربسته آژانس، رصد و پالایش می‌گردد. راهبرد نرمش قهرمانانه نظام اسلامی هم بعید است بیش از این به دولت کنونی اجازه کوتاه آمدن از مواضع هسته‌ای نظام را بدهد ضمن اینکه به نفع خود دولت هم نیست که با توجه به شعارهایی که داده است بیشتر از این کوتاه بیاید؛ زیرا عقب‌نشینی، برهم زدن خطوط قرمز نظام در این مورد است که اگر آمریکایی‌های فزونی‌خواه و غرب زیاده‌طلب یکی از این خطوط قرمز را بشکنند هیچ تضمینی برای عبور از سایر خطوط ممنوعه نیست و ملت ایران که در این یک دهه، هزینه سنگینی برای ایستادن در موقعیت فعلی هسته‌ای پرداخته و متحمل تحریم‌های سخت یک‌جانبه و چندجانبه شده، به هیچ‌وجه حاضر نخواهد شد از داشته‌های بومی و غرور ملی خود صرف‌نظر کند. دلایل فراوانی برای شفافیت برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران وجود دارد و غرب نیز به‌خوبی از همه آن‌هاآگاه است و آنچه باقی است، بهانه‌گیری است و بیشتر مصرف سیاسی دارد و ملت ایران با شناختی که از آمریکا و ماهیت سیاست‌های آن‌ها دارد، می‌داند که تنها راهبرد مقاومت و ایستادگی، پادزهر راهبرد هسته‌ای نظام سلطه در برابر ایران است.

پایگاه بصیرت