16 آذر 1332 روز جشن کودتا گران برای به زنجیر کشیدن ملت غیور ایران است، روزی است که باید شاه ایران از بانیان کودتا قدردانی کند و در واقع  به کسانی که باکودتا دوباره به وی قدرت بخشیدند، ارادت خود را ثابت کند و البته کشتن مخالفان کودتا کمترین کاری است که شاه برای این امر می توانست انجام دهد. و اکنون در چهل سالگی انقلاب چگونه باید این روز را پاس بداریم؟  با تشریح جنایات آمریکا یا تطهیر آن؟ با تقویت روحیه استکبار ستیزی یا ترویج آمریکا هراسی؟ با تقویت انسجام داخلی یا کوبیدن بر طبل تفرقه؟ با جهاد خدمت رسانی به مردم یا چشم دوختن به مذاکره با غرب؟ با مدیریت انقلابی یا مدیریت تکنوکراتی؟ با تقویت امید و اعتماد مردم به نظام یا مأیوس کردن آنها ؟  با اتکا به درون و اعتماد به جوانان یا دور زدن قانون بازنشستگی؟ با تلاش برای اجرای عدالت یا تئوری پردازی برای عدالت انحرافی؟  با«أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ» یا «أَشِدَّاءُ بَيْنَهُمْ رُحَمَاء عَلَى الْكُفَّارِ»!؟ با کمک به ملت های مظلوم منطقه یا خندیدن با روباه های پیر؟ با ایجاد شفافیت سلوک مسؤلان و نمایندگاه یا ادعاهای پرطمطراق؟ با پیگیری مطالبات مردم یا مطالبات 1-5 ؟ با روایتگری آمریکا از زبان صادق زیبا کلام یا از زبان قندچی، هرندی وشریعت رضوی؟ خلاصه آنکه در 16 آذر جای جلاد با شهید را عوض نکنیم.

 meyar.pb@