رئیس مجلس در گفت‌وگوی تلویزیونی دیشب در پاسخ به این پرسش که ارزیابی شما از اینکه اقلیتی در مجلس وجود دارند که سعی دارند مجلس را به تقابل با دولت بکشانند و مجلس را تحت نفوذ خود بکشانند، چیست؟ اظهار داشت: من خیلی به این مسئله باور ندارم و معتقدم که ممکن است عقاید در مجلس متفاوت باشد که این امر طبیعی است. لاریجانی در ادامه پاسخ گفت: «ممکن است برخی از نمایندگان، مسیر دولت را درست ندانند و اعتقاداتی را در عرصه دیپلماسی، فرهنگ و اقتصاد به دولت داشته باشند؛ اما برآیند کل مجلس، حمایت از دولت است و خانه ملت معتقد است که باید به دولت مجال داد و از آن حمایت کرد تا امور دولت به پیش رود...» نگاه مرسوم به دولت و مجلسی که از حیث تقسیم‌بندی سیاسی به یک جناح تعلق ندارند، اختلاف داشتن و مقابله آن‌ها با یکدیگر است. چنین نگاهی اگر غلط هم باشد، واقعیت دارد؛ اما در این میان، تعیین‌کننده سطح اختلاف و روش و میزان تعامل مجلس و دولت است. اهمیت دولت‌ها به این است که بار سنگین اجرا را به دوش دارند و بر اساس قانون، میزان پاسخگویی آن‌ها از دو قوه دیگر بسیار بیشتر و برجسته‌تر است؛ یعنی هم باید تلاش کنند و هم پیوسته باید آماده پاسخگویی باشند. اهمیت اصلی مجالس نیز برآمده از دو ویژگی مهم نظارت و وضع قوانین است. شأن نظارتی و قانون وضع کردن مجلس، مانع از آسودگی دولت و فاصله گرفتن از مردم پس از کسب رأی است. اگر اختلاف و تفاوت نگاه بین دولت و مجلس وجود داشته باشد، مربوط به همین نقطه است و یقیناً تفاوت نگاه سیاسی نمایندگان با نگاه سیاسی دولت می‌تواند منجر به مقابله شود. چنانچه این تفاوت نگاه در رأی‌اعتماد به وزرای پیشنهادی برای وزارت علوم مشاهده شد. تفاوت نگاه و اختلاف تا این میزان هم چندان نگران‌کننده نیست مشروط بر آنکه طرفین، قواعد عبور از اختلاف‌های بزرگ و تعامل لازم را بدانند و به آن عمل کنند؛ اما چنانچه عمق اختلافات فراتر از ظرفیت قواعد باشد و یا از قواعد آگاهی وجود نداشته باشد و یا آگاهی باشد اما تعهد به رعایت آن نباشد، در این زمان است که باید به‌شدت احساس خطر کرد، درست مانند زمانی که مجلس ششم شکل گرفت و به‌ویژه در زمانی که عمرش در حال پایان یافتن بود.