لیبی در سالگرد سقوط دیکتاتور

کشور لیبی در حالی نخستین سالگرد سقوط رژیم معمر قذافی را جشن گرفت که همچنان شاهد درگیری داخلی میان انقلابیون وعناصرمسلح طرفدار دیکتاتور می باشد.

این درگیری ها بدان معناست که طرفداران وفادار قذافی همچنان در صحنه بوده و انقلاب لیبی نتواسته است به طور کامل طومار دیکتاتور را در هم بپیچد.

عمده درگیری ها در شهر بنی ولید رخ داد که در اثر آن 26 نفر کشته و حدود 200 تن زخمی شدند. آن گونه که سخنگوی رسمی ستاد کل ارتش لیبی اعلام کرده است نیروهای هوادار دولت لیبی، شهر بنی ولید را تصرف و طرفداران نظام سابق را از آن جا بیرون راندند.

لیبی به دلیل بافت قبیله ای، طی یک سال گذشته همواره صحنه درگیری میان عناصر مسلح طرفدار قذافی و نیروهای انقلابی بوده است. گاه نیز اختلافات و درگیری هایی میان عناصر انقلابی رخ داده است که انگیزه آنان سهم خواهی بیشتر از انقلاب و قدرت بوده است. وجود قبایل مختلف در شهرهای این کشور و در گیری سنتی میان این قبایل هم به نوبه خود در بی ثباتی این کشور تاثیرگذار بوده است.

با آن که قذافی مرد و به تاریخ پیوست و سه فرزندش یعنی سیف العرب، المعتصم و خمیس نیز کشته شده و سیف الاسلام هم در زندان قبایل الزنتان است، اما روحیه انتقام جویی که بر فرهنگ قبیله ای لیبی حاکم است، هنوز نمرده و هواداران او را وادار به کینه جویی و ادامه درگیری ها می کند.

در بعد امنیتی، دولت جدید لیبی هنوز نتوانسته است عناصر مسلح این کشور را خلع سلاح و آن ها را با ارتش این کشور همسو کند. همین امر به طور طبیعی به درگیری ها و ناامنی های داخلی، دامن می زند.

در عرصه سیاسی اگر چه انتخابات پارلمانی در لیبی در تیرماه گذشته با موفقیت انجام شد، اما با توجه به گرایش ها و ایدئولوژی های مختلف نمایندگان پارلمان، هنوز نتوانسته اند در تشکیل دولت نقش موثری داشته و وفاق ملی در لیبی جدید را تحقق بخشند.

در همین راستا برخی ناظران بر این باورند که اگرچه اولین انتخابات پارلمانی این کشور با موفقیت برگزار شد، اما در عمل به شکست انجامید، چراکه بعد از گذشت سه ماه نمایندگان به دلیل اختلافات زیاد، هنوز نتوانسته اند دولت تشکیل دهند. به همین دلیل بود که «مصطفی ابوشاقور» نخست وزیر لیبی، به سبب رای نیاوردن کابینه از سوی مجلس برکنار شد و جای خود را به «علی زیدان» داد.

در یک نظر سنجی که از شهروندان لیبیایی انجام شد فعالان سیاسی، حقوقی و دیگر شهروندان این کشور بعد از گذشت یک سال از سرنگونی قذافی، به دلیل هرج و مرج ازاوضاع این کشور ابراز نگرانی کرده اند. این فعالان گفته اند که با گذشت یک سال از سرنگونی دیکتاتور، اوضاع این کشور هنوز به ثبات نرسیده است. برخی فعالان معتقدند که انقلاب لیبی فقط توانسته است سرود ملی این کشور، پرچم و برخی مسوولان دولتی را تغییر دهد، اما در پروسه پایان دادن به رژیم قذافی شکست خورده است.

در سطح بین المللی طرابلس با پرونده های بزرگی مواجه شده است. از جمله تحقیق در مورد کشته شدن قذافی و هواداران او، پدیده گسترش سلاح در شهرها و روستاهای این کشور، رشد افراطی گری و کشته شدن سفیرآمریکا در بنغازی و بالاخره درگیری میان طرفداران قذافی و نیروهای انقلابی. دولت لیبی که به نحوی مدیون غرب در سرنگونی رژیم قذافی است اکنون باید پاسخگوی آنان باشد، به ویژه آن که درصد بالایی از اموال بلوکه شده رژیم سابق هنوز در اختیار غرب قرار دارد.

در پایان باید گفت همان گونه که انقلاب لیبی پروسه ای طولانی و پرهزینه را طی کرد تا مردم این کشور از شر دیکتاتوری رهایی یابند، اکنون نیز با پروسه ای دشوارتر مواجه است که طی آن باید از رسوبات فرهنگ نا به هنجار قبیله ای عبور کرده و با وحدت ملی به دولت سازی جدید در سایه مردم سالاری دینی بپردازد.

لیبی دوران بیداری اسلامی و انقلاب مردمی را گذارنده و ملتی دارد که متدین و پای بند آموزه های دینی هستند. همین آموزه ها می تواند جایگزین فرهنگ قبیله ای شده و ضمن استقلال از دخالت های غربی، وحدت و ثبات را در این کشور تحقق بخشد.                                                                                  

دیدگاه ها

  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید در وب منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.