منافع ملی یا منافع ایدئولوژیک؟

جمهوری اسلامی ایران نظامی برآمده از اندیشه اسلام سیاسی و آموزه‌های فقه شیعی است که اصول حکمرانی آن نیز با توجه به همین دو طراحی شده است. یکی از مباحثی که گاه مورد بحث و مناقشه قرار می‌گیرد، نسبت منافع ملی با رسالت‌های انقلاب اسلامی در عرصه بین‌الملل است. به دلیل عدم درک صحیح از این موضوع، برخی تصور می‌کنند که مسئولیت‌های فراملی جمهوری اسلامی با منافع ملی در تضاد بوده و در یک راستا قرار نمی‌گیرند؛ بر این اساس گاه در برخی اظهارات و یا نوشته‌های پراکنده، رویکرد اسلامی نظام در سیاست خارجی در تزاحم با منافع ملی دانسته شده و به‌طور مستقیم و غیرمستقیم مورد انتقاد قرار می‌گیرد.

پاسخ ضررهای ملی: ببخشید، ندیدم

هادی نیوز:  از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی تا امروز، معاهدات و قراردادهای بین‌المللی متعددی از سوی جمهوری اسلامی ایران با طرف‌های خارجی منعقد گردیده است. در این میان برخی قراردادها، بویژه آن‌هایی که باواسطه یا مستقیم با طرف آمریکایی بسته شده است، همواره به دیوار بسته خورده و نه‌تنها منافع ملی در آن تأمین نشده بلکه زمینه وارد شدن لطمات بسیاری بر مردم ایران شده است.

راهبرد دشمن برای نیل به اهداف خود را می‌توان در دو شیوه خلاضه کرد:

منافع ملی و «دیپلماسی ایدئولوژیک»!

آئین توحیدی اسلام تکلیف فرد و جامعه را در همه عرصه‌ها از جمله سیاست‌ورزی تعیین کرده است. این باور که «سیاست ما عین دیانت ماست»، نشئت گرفته از آموزه‌ها و توصیه‌های مکتب توحید است. همان مکتبی که صریحا خطاب به پیروان خود قاعده «نفی سبیل» را مطرح کرده است: «لن یجعل‌الله للکافرین علی‌المومنین سبیلا.» (خداوند هرگز کافران را بر مؤمنان تسلطی نداده است.) نساء ـ ۱۴۱