«برای کار از خانه بیرون می‌روم، هنگامی که برمی‌گردم پسر ۴۲ ساله‌ام که دارای معلولیت شدید است، روی تخت، سرش را بین دو دستانش گرفته و به فکر فرو رفته است؛ ای کاش برای اوقات فراغت و بیکاری او می‌توانستم کاری کنم»؛ اینها سخنان مادری شکسته دل و بیمار است که سالهاست رنج خانه‌نشینی پسرش را بر دوش می‌کشد.