همسر شهید منوچهر مدق تعریف می‌کند: در زمان طاغوت رفته بودم اعلامیه پخش کنم که گاردی‌های پهلوی چادر و روسری را از سرم کشیدند. منوچهر آمد و مرا از بین آن‌ها نجات داد. فکر می‌کرد بی‌حجاب هستم و باورش نمی‌شد پیرو خط امام باشم.

روز خواستگاری، عباس به چشم‌هایش زل زد و با لبخند گفت: تو عشق سومی! صدیقه اما با ناباوری گفت: چرا سوم؟ عباس گفت: اول خدا. دوم پرواز و سوم «صدیقه خانوم». او پذیرفت و به همان عشق سوم بودن هم راضی بود، اما در نهایت عباس به عشق اولش برگشت!

یاد شهدا همیشه زنده است با نوشتن یک کتاب یا با حضور در مسجد و پایگاه؛ اصلا انگار نمیشه بدون شهدا سر کرد، انگار همیشه در جمع ما حضور دارند، بعضی‌ها نیز مثل خانم امامی برای پی بردن در مسیر رفته شهدا می‌افتند دنبال خاطرات و سرگذشت آن‌ها که چطور شد به آن درجه رسیدند، چطوری پرواز کردند و رها شدند

از پاریس آمده بود و عمر مسلمانی‌اش کوتاه بود اما برای رسیدن به قافله شهدا طاقت نداشت. بعد از امضای قطعنامه،با حسرت می گفت:«امام خمینی فرمود:ما مثل امام حسین(ع) در این جنگ وارد شدیم و مثل ایشان هم از جنگ بیرون می‌آییم. خمینی،حسین زمانه است. مثل امام حسین(ع) بیرون آمدیم هم،یعنی همان که فرمود:جام زهر را نوشیدم. اما ما باخته‌ایم که مثل اصحاب امام حسین(ع) نبودیم.» در عملیات مرصاد، به آرزویش رسید.

عملیات مرصاد که از سوی منافقان عملیات فروغ جاویدان نامیده شده بود، با مقاومت رزمندگان اسلام با شکست مفتضحانه منافقان مواجه شد و این عملیات برای همیشه لکه ننگی بر پیشانی منافقان شد.

یکی از جانبازان دفاع مقدس تعریف می‌کند: یک بار در جبهه به نماز جماعت نرسیدم. ایستادم و با حسرت به صفوف نماز نگاه کردم. یکی از رزمنده‌ها متوجه شد و در گوشم زمزمه کرد: «ثواب غبطه‌ات را با ثواب نماز جماعتی که خواندم عوض می‌کنم!»

یکی از آزادگان دفاع مقدس می‌گوید: «در اسارتگاه که بودیم، سرباز عراقی فهمید یواشکی تئاتر بازی می‌کنیم. به یکی از بچه‌ها گفتم وانمود کند دلش درد می‌کند. برای اینکه به سرباز توضیح بدهیم که چه مشکلی پیش آمده، گفتیم: فی قلوبهم مرض!»