دو روز پیش مجمع عمومی سازمان ملل متحد در اقدامی تقریباً بی‌سابقه، قطعنامه‌ای را با اکثر قاطع علیه فعالیت‌های هسته‌ای رژیم صهیونیستی به تصویب رساند و  از رژیم صهیونیستی خواست هر چه زودتر اجازه بازرسی از برنامه‌های هسته‌ای‌اش را بدهد. این قعطنامه همچنین حمایت خود را از برگزاری کنفرانس خاورمیانه عاری از سلاح هسته‌ای- که قرار بود در اواخر آذرماه در «هلسینکی» فنلاند برگزار شود و آمریکا به بهانه واهی و در حمایت از رژیم غاصب صهیونیستی آن را لغو کرد- اعلام کرده است. اهمیت این قطعنامه که می‌تواند در فرار رژیم صهیونیستی از قوانین بین‌المللی و بی‌توجهی به خواست جهانی نقطه عطف محسوب شود، در نگاه تاریخی به موضوع آشکار می‌شود.

در سال 1995 در جریان کنفرانس معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (ان‌پی‌تی)، پیشنهادی از سوی کشورهای منطقه خاورمیانه برای ایجاد یک منطقه عاری از سلاح‌های هسته‌ای ارائه شد، که به سبب مخالفت رژیم صهیونیستی هیچ‌گاه عملی نشد. دو سال پیش نیز 189 کشور عضو این معاهده، درخواست برگزاری کنفرانسی را در این باره در سال 2012 مطرح کردند که باز هم آمریکایی‌ها مانع آن شدند، تا اینکه در پی لغو این نشست به وسیله آمریکایی‌ها، مجمع عمومی قطعنامه فوق را صادر کرد. از نکات قابل توجه قطعنامه فوق این است که با174 رأی موافق در برابر شش رأی مخالف رژیم صهیونیستی، آمریکا، کانادا، جزایر مارشال، میکرونزی و پالائو و شش رأی ممتنع به تصویب رسید و این در حالی بود که آمریکا تمام توان خود را برای جلوگیری از صدور این قطعنامه به کار گرفت. ناکامی آمریکا گویای این حقیقت مهم است که جامعه جهانی نگاهش با نگاه استکبار کاملاً‌ تفاوت دارد و به حقایق دنیا هم واقف است و در هر مسئله‌ای که آمریکا به زور برای خودش امتیاز قانونی ایجاد نکرده باشد، نظرش با‌ آمریکا و به طبع با زایده غیرقانونی‌اش یعنی رژیم صهیونیستی مخالف است. اتفاق فوق یکی از معتبرترین معیارها برای سنجش موقعیت آمریکا در بین دولت‌ها است. رأی مثبت دادن برخی کشورهای اروپایی هم به این قطعنامه بیش از آنکه بیانگر مخالفت آن‌ها با فعالیت‌های هسته‌ای غیرقانونی رژیم صهیونیستی باشد ناشی از رسوایی گریزی آن‌ها است زیرا می‌دانستند این قطعنامه رأی می‌آورد و اگر به آن‌ها رأی مثبت ندهند، رسوا می‌شوند، از این رو به آن رأی مثت دادند.