حکومت پادشاهی پیر و فرتوت انگلیس، این روزها احساس می‌کند دیگر توان ندارد مجموعه سیاسی «بریتانیا» را حفظ کند و زمان، با سرعت و قساوت هرچه بیشتر، این مجموعه سیاسی را به سمت نقطه فروپاشی سوق می‌دهد. نشانه این حرکت فروپاشانه از چند سال پیش ظاهر شده بود؛ یعنی همان زمانی که «بابی‌ساندز» مبارز جوان ایرلندی، با اعتصاب غذا و ادامه آن تا فرو رفتن در کام مرگ، به مبارزان ایرلندی اعلام کرد تا پیروزی چند گام کوتاه مانده و ملکه بریتانیا دیگر توان حفظ این یکپارچگی ظالمانه و غاصبانه را ندارد. مقامات دربار ملکه و سیاستمداران انگلیس با اینکه این واقعیت قطعی و حتمی را دریافته بودند، مذبوحانه تلاش می‌کردند تا آن را به تعویق اندازند. انعقاد توافق صلح سال 1998 میان کاتولیک‌های استقلال‌طلب و پروتستان‌های مورد حمایت انگلیس در ایرلند شمالی هم که در این راستا انجام شد، نتوانست کاری از پیش ببرد. حدود شش هفته پیش که شورای کاتولیک شهر «بلفاست» ایرلند شمالی تصویب کرد پرچم بریتانیای متحد، تنها 18 روز در سال بر فراز تالار شهر برافراشته باشد و متعاقب آن، درگیری بین جوانان استقلال‌طلب و طرفداران انگلیس آغاز شد، دوباره نشانه‌های رو به وخامت رفتن موقعیت بریتانیا هویدا گردید و انگلیسی‌ها احساس کردند در آینده نزدیک یا اثر عینی از بریتانیای کبیر باقی نمی‌ماند و یا حداقل اینکه اگر چیزی هم باقی بماند، دیگر صفت «کبیر» زیبنده آن نیست؛ چراکه قرار است سال آینده در اسکاتلند که یکی دیگر از واحدهای سیاسی مجموعه بریتانیا است، برای باقی‌ماندن و یا نماندن در این مجموعه سیاسی، همه‌پرسی برگزار شود که احتمال رأی آوردن خروج از این مجموعه زیاد است. تحولات پی‌درپی در نظام بین‌الملل و تضعیف بیش از پیش موقعیت جهانی انگلیس، عامل دیگری برای تقویت روند واگرایی کشورها از مجموعه سیاسی «بریتانیای کبیر» است. چه‌بسا در پشت صحنه، دربار انگلیس و دولتمردان و مقامات این کشور در حال آماده شدن برای مواجهه و پذیرش این رویداد اجتناب‌ناپذیر باشند. به نظر می‌رسد فرا رسیدن چنین روزی دور نیست.