بسته نگه‌داشتن دریچه‌های فضای مذاکرات هسته‌ای در آلماتی، ارزیابی این دور از مذاکرات را تا حدودی برای کارشناسان و تحلیل‌گران، مشکل ساخته است و چه‌بسا جنس مذاکرات این دوره، سخت و کمتر تفسیرپذیر بوده است. در هر صورت، معدود نشانه‌ها برای ارزیابی مذاکرات را می‌توان در نشست خبری اشتون و جلیلی، دو طرف اصلی مذاکرات، پیدا کرد. از سخنان اشتون برمی‌آید که وی تلاش می‌کند با حفظ موضع طلبکارانه، موقعیت غرب را برتر نشان دهد؛ از این‌رو در پاسخ به پرسش خبرنگاری گفت: «ما بسته پیشنهادی داریم که به اندازه کافی محتوا دارد که براساس آن، اعتمادسازی را شروع کنیم.» وی در ادامه همین سیاق به خبرنگار دیگری گفت: «ایران به طرح اعتمادسازی که 1+5 به آن ارائه داده، پاسخ دهد تا فضایی برای مذاکرات جامع ایجاد شود و در نهایت، اعتماد بیشتری حاصل شود.» جلیلی نیز برای خنثی کردن فضاسازی اشتون ابتدا به ادعای وی پرداخت و اعلام کرد: «بخشی از ابتکارات ما به‌طور مشخص در پاسخ به نظرات مطرح شده 1+5 در نشست آلماتی(!) ارائه شد که از ظرفیت تغییر برای حرکت به جلو برخوردار است.» و پس از آن، مستقیماً به عبارت کلیدی اشتون یعنی «اعتمادسازی» پرداخت و گفت: «یکی از بحث‌هایی که مطرح شد، این بود که رفتار خصمانه آن‌ها منافی با اعتمادسازی است و آن‌ها هرچه بگویند در مسیر اعتمادسازی حرکت می‌کنند، باید از رفتارهای خصومت‌آمیز دوری کنند.» جلیلی در فراز دیگری در تکمیل این موضوع افزود: «اعتمادسازی جاده‌ای دوطرفه است و باید اقداماتی متقابل و متعادل باشد. اما نباید ناظر به محروم‌سازی و برداشتن حقوق یک ملت باشد.» حرف اصلی جلیلی که ایران همیشه بر آن تأکید داشته و همچنان نیز باید تأکید داشته باشد، این بود که: «ایران با تأکید بر حقوق مشروع ملت ایران از جمله حق غنی‌سازی، از گفت‌وگو برای همکاری استقبال می‌کند. دو محور اساسی که در این گفت‌وگوها برای جلب اعتماد ملت ایران بیان شد، عبارتند از: شناسایی حق غنی‌سازی و خاتمه دادن به رفتارهایی که نشانه دشمنی با ملت ایران است.» در نهایت، پس از اینکه طرف مقابل اعلام کرد برای بررسی پیشنهادهای ایران با دولت‌هایمان مشورت می‌کنیم و پاسخ می‌دهیم، معلوم شد دست برتر با ایران است و در پایان مذاکرات، ایران یک گام جلوتر است.