به گزارش پایگاه خبری هادی نیوز به نقل از مشرق : این روزها از فرط غم و خشم برای غزه حال خوشی نداریم. آن‌چه هر انسان باشرفی را در این روزها عذاب می‌دهد احساس عجز است، احساس عاملیت نداشتن، فاعلیت نداشتن، ناتوانی در برداشتن یک قدم واقعیِ ملموس برای مردم غزه!

اما حواستان هست ما می‌توانیم مهم‌ترین قدم را برای نجات جهان برداریم؟

ما می‌توانیم این اندوه میلیونی را به کار میلیونی بدل کنیم.حواستان هست که ما به سلاح اشک و دعا مجهز هستیم؟ باید قدمی برداریم برای ظهور. عجز مردم را به دعا بدل کنیم. دل‌ها را متوجه مصیبت اصلی کنیم که غیبت آن یار سفرکرده است که بزرگان ما گفتند هرچه آید به سر ما همه از غیبت اوست.

اکنون بهترین زمان برای متوجه کردن دل‌ها به صاحب اصلی امت است. اگر بخواهیم و ذوق و جهد و توکلش را داشته باشیم!

راه خودمان را نرویم. مردم را به میدان بیاوریم. مردم را داخل داستان کنیم.

غیبت را مسئلهٔ اصلی کنیم. کمک کنیم دل‌های عادت‌کرده به این غیبت هزارساله هرروز تلنگر بخورند.

شاید خدا به صدق نیت دلهای پاک، به اضطرار این روزهای مظلومان، ظهور را به تعجیل انداخت. شاید خدا بقیهٔ این غیبت را به ما بخشید، به ما، به این بچه‌های کوچک غزه که لرزش دست و پای کوچکشان، جان ما را به لرزه انداخته…

برای رعایت امانت لازم است بگویم که این مطلب را من ننوشتم، در فضای مجازی دیدم؛ از سرکار خانم پرستو علی‌عسگرنجاد.

روی من اثر گذاشت. تلخیص کردم و اینجا گذاشتم تا همه بهره ببرند.

قاعدتاً طرفداران رژیم کودک کش ذیل این پست خواهند آمد و اهانت خواهند کرد که اصلا مهم نیست.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.