محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهور ایران، دیروز برای شرکت در نشست سازمان همکاری کشورهای اسلامی وارد قاهره شد و بلافاصله با محمد مرسی، همتای مصری خود، دیدار و گفت‌وگو کرد. سفر احمدی‌نژاد به مصر پس از انقلاب ایران، اولین سفر رئیس‌جمهور ایران به این کشور است که باید آن را به فال نیک گرفت. البته این سفر، یک سفر رسمی تعریف‌شده بین دو کشور به حساب نمی‌آید، زیرا رئیس‌جمهور ایران به محل برگزاری نشست سازمان همکاری کشورهای اسلامی سفر کرد که در این نوبت، میزبان و مکانش مصر است؛ اما با این حال، یک فرصت تلقی می‌شود که می‌توان آن را به مقدمه یک سفر رسمی متقابل بین مقامات بلندپایه ایران و مصر تبدیل کرد. تازه‌کار بودن اخوانی‌ها و مشکلات متعددی که پس از انقلاب با آن درگیر شدند، تا حد زیادی اعتمادبه‌نفس آن‌ها را در جغرافیای سیاسی منطقه و جهان اسلام کاهش داده و آن‌ها به میزانی که سایر ملت‌ها برای آن‌ها در مسائل مهم جهان اسلام وزن قائل هستند، برای خودشان اهمیت قائل نیستند و این نظر، از صحبت‌های خصوصی آن‌ها برمی‌آید. از جمله شاخص‌‌های آن‌ها در روابط با کشورهای اسلامی، ارزش شاخص عربیت است. آن‌ها با اینکه از لحاظ مباحث قومیتی، عرب نیستند، اما خود را ابتدا عرب می‌دانند و بعد مسلمان و در خفا هم به جلوداری عربستان در جهان عرب اعتراف می‌کنند و آن را قبول دارند. عربستان نیز با آگاهی از وضعیت شکننده و بغرنج مصر کنونی، تلاش می‌کند با کمک به مصر، وابستگی آن را به خود بیشتر کند. وجود چنین نگاه و باوری(تقدم عربیت بر اسلامیت و جلوداری عربستان در جهان عرب)، بزرگ‌ترین مانع در توسعه روابط سیاسی ایران و مصر است که برای تضعیف این مانع و یا برداشتن آن، باید سرنوشت مبارک را که از پشتیبانی قدرت‌های غربی و عربی و به‌ویژه عربستان برخوردار بود، به آن‌ها یادآوری کرد تا بذر ضعیف اعتمادبه‌نفس در آن‌ها قوی‌شود، رشد کند و شکوفا گردد و آن‌ها متوجه شوند که با کاهش وابستگی به عربستان و اتخاذ مشی مستقل می‌توانند با پشتوانه قدرتمند تاریخی، توجه سایر کشورهای عربی و حتی اسلامی را به خود جلب کنند و جایگاه و موقعیت تاریخی خود را بازیابند. در این صورت است که روابط حسنه میان ایران و مصر می‌تواند جهان اسلام را در مسیر تحولات بزرگ‌تر قرار دهد.