رضا سیمبر، احمد علی مقیمی

مقاله حاضر ضمن معناسازی دیپلماسی فرهنگی، در صدد است تا به شاخصه­ های دیپلماسی فرهنگی ایران بپردازد.

چکیده

استفاده از فرهنگ و به خدمت گرفتن ابزارهای فرهنگی در دیپلماسی در مقایسه با ابزارها و اهرم­های رایج دیگر در روابط بین­ الملل دارای مزایایی است که مهم­ ترین آنها عبارت­ اند از مواجه شدن با مقاومت کمتر در جوامع وکشورهای مقصد، عاری بودن دیپلماسی فرهنگی از لحنی خصمانه در کنار جذابیت، حضور جدی تر بازیگران غیررسمی، نهادهای مدنی و اشخاص حقیقی و حقوقی غیردولتی. دیپلماسی فرهنگی بیشتر به دنبال کشف، تعریف و ترویج ارزش ­ها و منافع مشترک و جهان شمول و سپس، تأمین منافع ملی در چارچوب این ارزش ­ها و منافع مشترک است. دیپلماسی فرهنگی می­ تواند خلاقانه ­تر، انعطاف­ پذیرتر و حتی فرصت­ طلبانه تر از دیپلماسی کلاسیک و سنتی در بسیاری از حوزه­ ها طراحی و اجرا شود. دیپلماسی فرهنگی با سهولت بیشتری در همه لایه­ های جامعه رسوخ می­کند و بر نگرش جامعه هدف نسبت به کشوری که دیپلماسی فرهنگی را به کار می­ گیرد تاثیر سازنده داشته باشد. بنابراین در این صورت قدرت­ آفرین نیز خواهد بود. مقاله حاضر ضمن معناسازی دیپلماسی فرهنگی، در صدد است تا به شاخصه­ های دیپلماسی فرهنگی ایران بپردازد. جمهوری اسلامی ایران قابلیت­ های چشمگیری در این خصوص دارد که به شرط استفاده بهینه از آن ها می­ تواند به ارتقای پارامترهای قدرت نرم در سیاست خارجی ایران کمک کند.

نویسندگان:

رضا سیمبر: استاد گروه علوم سیاسی دانشگاه گیلان

احمد علی مقیمی: دانشجوی دکتری گروه علوم سیاسی دانشگاه گیلان

فصلنامه سیاست جهانی - دوره 4، شماره 1، بهار 1394.

برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید.