مذاكره در عرف سياسي بين الملل، ابزاري مسالمت آميز براي كسب منافع ملي است. در اينجا نوع منافع ملي يك كشور، نوع مذاكره را تعيين مي كند. بيشتر كشورهاي دنيا مذاكره را ابزاري براي حل مشكلات خود و يا تقويت توان خود در يكي از بخش هاي اقتصادي، فرهنگي، سياسي و... مي دانند. اما منافع ملي آمريكا تنها حل مشكلات يك بخش و ارتقاي توان خود در بخش ديگر نيست. مهم ترين جهت منافع ملي آمريكا، سلطه‌گري است. يعني همه ابزارها را در جهت رهبري خود در دنيا به كار مي گيرد. مذاكره نيز در منطق آمريكايي ها به معناي دوستي و توافق نيست؛ بلكه به معناي اين است كه طرف مقابل از مواضع خود كوتاه بيايد و تنها موضع آمريكايي ها را بپذيرد. اين موضوع در مورد ايران به دلايلي روشن، وضعيتي بسيار ويژه پيدا مي كند. جمهوري اسلامي ايران بيش از سي سال است كه در مقابل سلطه گري هاي آمريكا ايستاده و ملت هاي منطقه امروزه با تأسي به ايران با آمريكا مخالفت مي كنند و ماهيت سلطه جويانه دولت آمريكا را درك كرده اند. بنابراين اولين هدف آمريكا از مذاكره با ايران در اين وضعيت، تخريب وجهه ايران در نزد ملت‌هاي منطقه و نااميدكردن آن ها از ادامه مبارزه است. آمريكا مذاكره با ايران را براي حل مشكل نمي‌خواهد، بلكه قصد دارد تا با اندك چراغ سبز مسئولان ايران به مذاكره، فضايي تبليغي و رواني به¬وجود آورد و ناكارآمدي راهبرد مقاومت و بيهوده بودن ايستادن در مقابل آمريكا را در بوق و كرنا كند. هدف آمريكا، فضاسازي است. نتيجه اين وضعيت ممكن است اندكي به بهبود شاخص بورس كشور و پايين آمدن نرخ ارز بينجامد؛ اما در ادامه، روند فشار آمريكا بر ايران را افزايش مي دهد. هدف آمريكا از مذاكره با ايران، تضعيف قدرت و جايگاه منطقه اي ايران در جهت راهبرد سلطه گري است، بنابراين اجازه نمي دهد مذاكره به افزايش قدرت اقتصادي ايران تبديل شود. ايران وقتي در زمين بازي آمريكا قرار گرفت، در واقع به آمريكايي ها اجازه داده تا وارد اتاق فرمان خود شوند و در نتيجه سرنوشت ايران را ديگر مردم و مسئولان ايراني رقم نخواهند زد و در چرخه اي گرفتار مي شوند كه امكان رهايي از آن به سادگي مقدور نيست. اين چرخه را مي توان اين‌گونه ترسيم كرد:

گرفتارشدن در اين چارچوب نه‌تنها سبب بهبود اوضاع اقتصادي كشور نمي شود؛ بلكه سبب احساس پيروزي آمريكا شده، تحريم ها را تشديد مي كند و روند فشارها را از حوزه اقتصاد فراتر مي برد. دشمن در اين موقعيت سعي مي كند مواضع خود را تقويت كند، نه اينكه با دادن امتياز به ايران، مجال نفس كشيدن را براي رقيب فراهم كند.