همان‌گونه که در رسانه منعکس شد رییس جمهور در جریان سفر خود به نیویورک، علاوه بر سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، در نشست سران در زمینه تغییرات آب و هوا، با سران کشورهای مختلف و مقامات نهادهای بین‌المللی از جمله دبیرکل سازمان ملل متحد و رییس شورای اروپایی دیدار و گفتگو نمود. همچنین با روسای جمهوری ترکیه، ونزوئلا، فرانسه، اتریش، اسلوونی، بولیوی، سوییس، عراق و گینه، نخست وزیران ژاپن، انگلیس، عراق، گرجستان و لبنان و وزیر امور خارجه آلمان دیدار کرد و درباره مهم‌ترین مسایل دوجانبه، منطقه‌ای و بین‌المللی به بحث و تبادل نظر پرداخت. نشست‌هایی جداگانه‌ای نیز در جمع نخبگان سیاسی اندیشکده‌های آمریکایی، اعضای اندیشکده‌های آمریکایی، فعالان و صاحب‌نظران و سرمایه‌گذاران شرکت‌های آمریکایی، رهبران جوامع اسلامی آمریکا، ایرانیان مقیم آمریکا، کارآفرینان ایرانی مقیم آمریکا و اساتید و دانشجویان ایرانی مقیم این کشور برگزار کرد و دیدگاه‌ها و مواضع جمهوری اسلامی ایران را تشریح نمود. می‌توان گفت امیدواری‌های فراوانی را در پی داشت تا با نتایج پرباری همراه باشد؛ چراکه ایشان در شرایطی به نیویورک سفر کرد که اقدامات تروریستی گروه‌های تکفیری بخش بزرگی از منطقه غرب آسیا را در بر گرفته است و از این منظر اعلام موضع ایران از تریبون سازمان ملل متحد فرصت بزرگی بود تا به کالبدشکافی جریان‌های تکفیری و تروریستی در منطقه پرداخته شود و از پشت پرده آن رونمایی شود. هر چند سخنرانی رییس جمهور در سازمان ملل، دارای بار دیپلماتیک ارزشمندی بود که به صورت حساب‌شده به موضوعات اساسی پرداخت و همین ویژگی آن را به سخنرانی دیپلماتیک سزاوار تحسین تبدیل کرد، اما با وجود این شرایط موجود در منطقه و به ویژه اختلاف بر سر چگونگی مبارزه با داعش و نیز مذاکرات هسته‌ای ایران و 1+5 سایه سنگینی را بر فضای مجمع عمومی حاکم کرده بود که عبور از این فضا به این راحتی‌ها مقدور نبود.