ابتدا باید به دو نکته مهم اشاره کرد:

1-    منابع قدرت را به دو دسته ملموس(مادی) و ناملموس(معنوی) تقسیم می‌کنند و از جمله منابع محسوس قدرت، توان نظامی، تعداد نظامیان و.‌. . است. اهمیت قدرت نظامی نیز بدان سبب می‌باشد که دولت‌ها در تحلیل نهایی ممکن است برای تأمین مقاصد خود به کاربرد نیروی نظامی نیاز پیدا کنند. از سوی دیگر، با تهاجم نظامی بیگانگان به مرزهای یک کشور، در صورت ضعف قدرت نظامی آن کشور، هر چند به لحاظ سایر مؤلفه‌های قدرت از استحکام لازم برخوردار باشد، موجودیت آن در معرض تهدید جدی قرار می‌گیرد. از این روست که همه کشورها نسبت به تقویت بنیه نظامی خود اهتمام لازم را دارند.

2-    در ارتباط با جمهوری اسلامی ایران، این مسأله از دو جهت اهمیت مضاعف می‌یابد: 1- قرار گرفتن ایران در یک منطقه حساس
2- تضادهایی که قدرت‌های بزرگ با نظام جمهوری اسلامی دارند؛ بنابراین، جمهوری اسلامی باید پیوسته بر توانایی‌های نظامی و راهبردی خود بیفزاید.

هرچند در موارد مذکور به بخشی از پاسخ سؤال اشاره شد، اما به طور مشخص به موارد زیر نیز می‌توان اشاره کرد:

3-       تأکیدات مکرر مقام معظم رهبری مبنی بر تقویت بنیه نظامی کشور در مقطع بعد از جنگ تحمیلی.

4-    عینیت داشتن تهدید‌های نظامی بیگانگان علیه نظام اسلامی و کشور. به عبارتی چون در این حوزه می‌توان تهدیدها را به عینه مشاهده کرده و موجودیت خود را در خطر دیده‌ایم، توانسته‌ایم پیشرفت چشمگیر داشته باشیم.