باراک اخیرا مدعی شده است که تل‌آویو از سال 2010 به بعد، در سه برهه تصمیم به اقدام نظامی علیه تأسیسات هسته‌ای ایران گرفته، اما هر سه بار، این تصمیم با مخالفت سران نظامی این رژیم مواجه شده است.فریدمن در این رابطه نوشته است:

هر اقدام نظامی باید بر اساس دو معیار، یعنی تبعات شکست و احتمال بروز شکست، سنجیده شود. به عنوان مثال شکست عملیات سال 1980 آمریکا در صحرای طبس برای آزادسازی گروگان‌های آمریکایی، وجهه توان نظامی آمریکا را در دید ایران کاهش داد، اعتماد به نفس ایران را بالا برد و مایه قدرتنمایی تهران و در عین حال کاهش اعتبار سران سیاسی و نظامی آمریکا در دید عموم شد.وی با اشاره به خطرات عملیات در ایران، نوشته است که هر کشته یا گروگان اسرائیلی در جریان اقدام نظامی علیه تهران، اسرائیل را ضعیف و ایران را قدرتمند جلوه خواهد داد و این برداشت، مزیتی غیرقابل اجتناب برای ایرانی خواهد بود. او به مسئله دوم، یعنی درصد احتمال موفقیت در عملیات هم اشاره کرده و نوشته است که حتی یک حمله موفق از دید عملیاتی، نمی‌تواند مسئله راهبردی را حل کند. هدف حمله، ناتوان کردن ایران از ساخت سلاح هسته‌ای است، اما آیا نابودی تمام اهداف شناخته‌شده، این هدف را میسر می‌کند؟