مقاومت يكي از مفاهيم شگرف و عجيب اديان الهي است كه دين اسلام نيز تأكيد فراواني بر آن دارد. از رهنمودهاي ديني چنين برداشت مي شود كه مقاومت منشأ توليد قدرت است، به ويژه اينكه در منطق اسلامي، مقاومت آميخته با اميدواري به خدا سبب گشايش امور شده، نصرت الهي و پيروزي را به دنبال دارد. مقاومت در جوامع مسلمان و غيرمسلمان ساليان درازي است كه غرب را به چالش كشيده است. در واقع مقاومت با لوازم و شرايطي كه اسلام تعريف مي كند، مفهوم و چارچوب خاصي است كه دشمن غربي نمي تواند به‌سادگي وارد اتاق فرمان آن شود. تنها ابزار كارآمد غرب براي شكستن چارچوب مقاومت، ايجاد اختلاف و انحراف در جبهه مقاومت است. ديگر اينكه مقاومت اگر با لوازم اسلامي آن اجرا شود، سبب خستگي دشمن مي شود. اين موضوع در تقابل ايران و آمريكا كاملاً معنا مي يابد. آمريكايي ها اكنون درگير مشكلات داخلي، كاهش اعتبار و وجهه جهاني و مواجهه با قدرت هايي همچون روسيه، چين، هند و برزيل هستند و براي آن ها چندجانبه شدن مديريت دنيا، موضوع دردناكي است. بنابراين چندان به سود آن ها نيست كه همه توان خود را صرف مهار ايران كنند، چرا كه از كارهاي ديگر غافل مي شوند و در اين ميان، ديگر قدرت ها روزبه¬روز موقعيت خود را ارتقا مي دهند. نظريه پردازان مراكز راهبردي آمريكا به اين موضوع توجه دارند. مرکز راهبردي استراتفورد در مطلبي اعلام مي كند: تمرکز سياست خارجي آمريکا بر مبارزه با اسلامگرايان و رها کردن همه مسائل ديگر يکي از موارد اصلي بود که موجب افول قدرت آمريکا شد. بهترين سياست براي آمريکا اين است که بگذارد مشکلات يک منطقه را کشورهاي همان منطقه حل کنند. «جورج فريدمن» رئيس سازمان اطلاعات جهاني «استراتفور» نويسنده اين گزارش در ادامه مي¬گويد: تاريخ به اوباما و واشينگتن خواهد آموخت تا وارد درگيري‌هايي نشوند که به منافع حياتي کاخ سفيد ارتباطي ندارند. وي ورود آمريكا به مسائل سوريه و ليبي را خارج ازمنافع آمريكا مي¬داند.

مقاومت ايران در مقابل آمريكا، اكنون وارد مرحله حساسي شده است؛ مرحله اي كه نشانه هاي سست شدن دشمن آشكار شده و فشار و تمركز بيش از اندازه بر ايران را سبب از دست رفتن ساير فرصت هاي خود مي‌داند. مجموع اين مسائل چنين حكم مي كند كه ادامه دادن راه مقاومت در كوتاه مدت منجر به خستگي دشمن شده و براي هميشه ابزار تحريم را ناكارآمد ميسازد و اين موضوع، ارزش زيادي دارد؛ چراكه يك تهديد سي ساله را به شكلي اساسي زير سؤال مي برد و آن را بيخاصيت مي كند.