پس از صحبت‌های حسن روحانی درباره دیدار با باراک اوباما در مصاحبه با شبکه ان‌بی‌سی مبنی بر اینکه «در برنامه من چیزی به‌عنوان ملاقات با رئیس‌جمهور اوباما وجود ندارد؛ اما در دنیای سیاست همه چیز امکان‌پذیر است»، روزنامه‌های اصلاح‌طلب روز گذشته به‌طور بسیار گسترده سعی کردند انجام چنین دیداری را مهم و راهگشا تعبیر کنند. در این میان، روزنامه شرق به‌طور گسترده به این موضوع پرداخت و در مطلبیبه قلم یوسف ملایی نوشت: «کسی چه می‌داند، احتمال دارد نسبت به پارسال یک‌ گام به جلو برداشته شود و در یک تصادف شاید از پیش برنامه‌ریزی‌شده، رئیس‌جمهور آمریکا با رئیس‌جمهور ایران سلام و احوالپرسی کند و لبخند و نگاه‌های متفاوت مبادله و رئیس‌جمهور ایران به مرد اول این میهمانی تبدیل شود و تیتر اول روزنامه‌ها و رسانه‌ها را به خود اختصاص دهد.» احمد شیرزاد از تندرو‌های اصلاح‌طلبان نیز می‌نویسد: «انتظار داریم رئیس‌جمهور کشور ما نیز در جریان ملاقات‌های تشریفاتی بتواند مانند دیگر رؤسای‌جمهور عمل کند؛ بتواند با دیگران تعارف کند، در یک مراسم رسمی کنار دیگران بنشیند و صحبت کند، با دیگران دست بدهد و... به نظر من اصلاً لازم نیست که روحانی به نیویورک برود و در مذاکرات برگ خیلی مهمی را رو کند. کافی است که در سطح تشریفاتی معمول ظاهر شود و این موضوع ساده، یخ بسیاری از روابط را ذوب و روی مذاکرات نیز تأثیر‌گذار خواهد بود... در غیر این‌صورت رفتن ایشان و خواندن یک نطق رسمی دردی را دوا نمی‌کند. اگر قرار باشد رئیس‌جمهور به نیویورک برود؛ اما دستش برای ابتکار عمل سیاسی باز نباشد، به طوری که وقتی از این سفر بازگشت، آماج حملات تندی قرار گیرد که چرا به یک نفر لبخند زد یا با یک نفر دست داد و... بهتر است که اصلاً در این اجلاس شرکت نکند.»

تحلیل‌:خدا را شکر که چنین سیاستمداران باهوش و کارکشته‌ای(!) در دستگاه دیپلماسی کشور حضور ندارند تا در غفلت برخی مسئولان، دیدگاه فراست‌مندانه‌شان(!) اجرایی شود. برای تبدیل شدن به مرد اول چنین نشست‌هایی، «رئیس‌جمهور ایران بودن» کفایت می‌کند، مشروط بر اینکه رفتار انقلابی و هم‌تراز شأن و منزلت مردم ایران حفظ شود. برای ذوب کردن یخ روابط به شیوه ذلیلانه‌ای که در متن آمده، لازم نیست زحمت و مشقت سفر به نیویورک را به جان خرید، کافی است در ایران بود و به آمریکا پیام داد که حاضریم روابط با شما را عادی کنیم. دمیدن شیپور از سرگشادش بسیار مضحک است؛ اما اینگونه دمیدن در شیپور سیاست مضحک‌تر است!