فانی در معرفی بخشی از اقدامات وزارتخانه متبوعش گفته است: ما برای اولین بار حدود ۴۰هزار دانش‌آموز را با هزینه وزارتخانه به مدارس غیردولتی خصوصی فرستادیم و با استفاده از ظرفیت خالی این بخش برای هر دانش‌آموز یک‌سوم حالت عادی هزینه کردیم. فانی در ادامه گفت: این دانش‌آموزان ریالی برای ثبت‌نام و تحصیل در این مدارس پرداخت نکرده‌اند و وزارتخانه تمام شهریه‌های آنها را پرداخت کرده است. وی که سعی داشت از توضیح بیشتر در این زمینه طفره برود، با اصرار مجری که چگونگی گزینش دانش‌آموزان را برای فرستادن به این مدارس پرسیده بود، گفت: اصلی‌ترین معیار انتخاب دانش‌‌آموزان برای فرستادن به مدارس غیردولتی، نزدیکی محل سکونت آنها به این مدارس است! وزیر آموزش و پرورش پس از بیان این نکته، بحث را عوض کرد و به معرفی سایر اقدامات وزارتخانه پرداخت. برای روشن‌شدن ابعاد فاجعه‌آمیز این طرح کافی است تا کلاس درسی را در یک مدرسه غیر‌دولتی تجسم کنیم که در آن یک دانش‌آموز به امید بهره‌مندی از امکانات آموزشی بالا‌تر میلیون‌ها تومان شهریه می‌پردازد و دانش‌آموز کناری‌اش بدون پرداخت ریالی و با هزینه آموزش و پرورش بر سر‌‌ همان کلاس حضور پیدا می‌کند، البته این ظرفیت ۴۰هزار نفری تنها رانت به‌وجودآمده نیست؛ بلکه رانت اصلی را باید در گزینش آن مدارس غیردولتی دانست. مسئله اینجاست که این ۴۰هزار نفر، ظرفیت اعلامی در سال اول اجرای این طرح است و طبیعی است که این ظرفیت سال به سال افزایش پیدا می‌کند و به‌طور حتم پس از چند سال به ایجاد شبکه‌ای از مدارس غیر‌دولتی تأسیس‌شده از جانب افراد مرتبط با داخل وزارتخانه می‌انجامد که هر ساله با دریافت هزاران دانش‌آموز، میلیارد‌ها تومان بودجه وزارت آموزش و پرورش را می‌بلعند.