روزنامه گاردین 16 می 2015 (26 اردیبهشت) در مقاله‌ای به راهبردهای ایران در عراق پس از توافق هسته‌ای پرداخت و نوشت: عراق و امنیت آن به بحث اصلی پس از توافق ایران و گروه 1+5 تبدیل شده است. کشورهای عربی خلیج‌فارس وحشت دارند که تهران رهاشده از بند تحریم‌های اقتصادی تلاش کند که سلطه خود را بر خاورمیانه[غرب آسیا و شمال آفریقا] را گسترش دهد. مطابق این استدلال، سلطه ایران فراتر از همه بر عراق تأثیر خواهد گذاشت؛ کشوری که ایران نمی‌خواهد در آن نظامی دموکراتیک از نوع غربی ایجاد شود. موافقان داخلی و خارجی این دیدگاه به این نکته اشاره می‌کنند که قدرت رو به رشد گروه‌های شیعه طرفدار ایران که با دولت اسلامی (داعش) می‌جنگند، اثبات‌کننده تلاش‌های ایران برای ایجاد عمق در دولت عراق است؛ شبیه شرایط حزب‌الله در لبنان.

در ادامه مقاله آمده است: چنین نگرانی‌هایی مشروع است، اما بزرگنمایی می‌شود. احتمالاً نفوذ ایران نمی‌تواند به ایجاد دولتی درون دولت عراق منجر شود؛ حتی اگر برخی عناصر در ایران به آن متمایل باشند؛ همچنین این مسئله به تحقق یا عدم تحقق توافق‌نامه هسته‌ای ربطی ندارد. بی‌تردید، نیروهای شبه‌نظامی شیعه در عراق در حال خیزش هستند و این مسئله ممکن است شکاف‌ها و مرزبندی‌های فرقه‌ای را تشدید کند. نیروهای شیعه ستون فقرات دولت مرکزی در بغداد را تشکیل می‌دهند.

در پایان مقاله آمده است: پترائوس، فرمانده سابق نیروهای آمریکایی در عراق در مصاحبه با واشنگتن‌پست گفت: «در صورتی‌که داعش از عراق بیرون رانده شود و نتیجه آن ظهور شبه‌نظامیان مورد حمایت ایران به عنوان نیروی قدرتمند در عراق باشد، پیامدهای بسیار منفی و مضری برای ثبات و استقلال عراق خواهد داشت. جان برنان، مدیر سازمان سیا اظهارات مشابهی درباره نقش «بسیار سلطه‌جویانه و فعال» ایران سخن گفته است؛ اما این تصویری کامل نیست و عوامل مهمی در صحنه وجود دارد که چشم‌انداز تبدیل شدن گروه‌هایی، مانند الحشد الشعبی به نیروهایی مسلط را تضعیف می‌کند. اگرچه بیشتر شهروندان شیعه عراق به وجود ایرانی پررونق و موفق در همسایگی خود تمایل دارند، اما ساده‌انگارانه است که مدعی شویم آنها تمایل دارند که عراق به کشوری دست‌نشانده و تحت سلطه ایران تبدیل شود. از زمان تشدید خشونت‌ها در عراق در سال 2011 و ظهور داعش، شمار زائران شیعه عراق به ایران به سرعت افزایش یافته است.

اخبار و تحلیل‌ها:بسیاری از مقامات و رسانه‌های غربی که از تحکیم روابط ایران و عراق ناخشنودند، پیوسته تلاش می‌کنند تا از طریق بزرگنمایی‌هایی به اختلافات مذهبی دامن بزنند تا هیچ‌گاه توازن قومی –مذهبی که امنیت عراق را تضمین می‌کند، در این کشور شکل نگیرد و با حاکمیت سایه ناامنی عراق همیشه متزلزل و نابسامان باقی بماند یا در آن حکومتی سر کار آید که منافع غرب را تأمین کند.