روزنامه نیویورک‌تایمز 8 مارس 2015 (17 اسفند) در مقاله‌ای به گفت‌وگوهای هسته‌ای ایران و آمریکا پرداخت و نوشت: جان کری، وزیر خارجه آمریکا، هفته‌ای پر از گفت‌وگوهای دیپلماتیک را در اروپا و خاورمیانه [غرب آسیا و شمال آفریقا] گذراند. بسیاری از کارشناسان اوضاع کنونی را مقطعی مهم برای توافق اولیه هسته‌ای با ایران می‌دانند؛ اما با ضرب‌الاجل پایان ماه مارس برای تدوین رئوس توافقی بالقوه، اوضاع همچنان پیچیده است و آقای کری همچنان با چالش‌هایی از جمله فهماندن و دفاع از این توافق در کنگره رو‌به‌روست. وظیفه فوری آقای کری در روز شنبه، ارائه نمایش وحدت با شرکای خود در فرانسه، بریتانیا و آلمان بود؛ درست یک روز پس از آنکه لورنت فابیوس، وزیر خارجه فرانسه اظهار نارضایتی کرد که توافق جدید به حد کافی توانمندی‌های هسته‌ای ایران را مهار نمی‌کند.

در ادامه مقاله آمده است: فابیوس روز جمعه گفته بود: «پیشرفت‌هایی وجود داشته، اما مادامی که حجم، کنترل و تداوم تعهدات مورد نظر حل‌وفصل نشود، شرایط همچنان ناکافی است... بنابراین، کار زیادی باید انجام شود.» آقای کری پس از دیدار روز شنبه با آقای فابیوس در پاریس پافشاری کرد که فرانسه و آمریکا مواضع مشترکی دارند و هر دو کشور توافق دارند که همچنان شکاف‌هایی با ایرانی‌ها دارند که باید حل‌وفصل شود. آقای کری در نشستی مشترک با وزیر خارجه فرانسه گفت: «می‌دانیم که به‌دنبال اهداف مشابهی هستیم.» آقای فابیوس به سهم خود هشدار داد که اگر توافقی محکم به‌منظور مهار بلندپروازی‌های هسته‌ای ایران محقق نشود، سبب خواهد شد سایر کشورهای منطقه، برنامه‌های هسته‌ای خاص خود را در واکنش به برنامه هسته‌ای ایران گسترش دهند. نخستین‌بار نیست که آقای فابیوس چنین اظهارات انتقادآمیزی مطرح می‌کند. از نظر وی که مهارت قابل توجهی در مسائل هسته‌ای دارد و مدت‌هاست بر تلاش‌های هسته‌ای ایران متمرکز بوده، توافق احتمالی با ایران باید تقویت شود. برخی تحلیل‌گران آمریکایی گفته‌اند که انگیزه دولت فرانسه در درجه اول مقابله با نقش‌آفرینی آمریکا به‌تنهایی در گفت‌وگوهای هسته‌ای با ایران است و به نوعی مخالفت‌های فرانسه با آمریکا مصرف داخلی نیز برای فرانسوی‌ها دارد.

در پایان مقاله آمده است: کری و فابیوس پس از گفت‌وگو با رسانه‌ها وارد نشستی با حضور فیلیپ هاموند، وزیر خارجه بریتانیا؛ فرانک- والتر اشتاین‌مایر، وزیر خارجه آلمان؛ و فدریکا موگرینی، رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا، شدند. گفت‌وگوهای هسته‌ای ایران پیشرفتی دومرحله‌ای است. اگر رئوس یک توافق ماه جاری حاصل شود، توافقی فراگیر و با جزئیات تا پایان ماه ژوئن حاصل خواهد شد؛ اما ضرورت اتفاق‌نظر میان تمام شرکای گفت‌وگوکننده، یکی از چالش‌های پیش روی دولت اوباماست. در مورد مسئله مدت توافق همچنان تصمیم‌گیری نشده؛ اما مدت آن می‌تواند 15 سال یا بیشتر تعیین شود. مسئله مهم دیگر، شکل توافق اولیه است. بسیاری از کارشناسان این پرسش را مطرح می‌کنند که اگر توافق ماه جاری حاصل شود، شکل سند مکتوب به‌صورت علنی منتشر خواهد شد؟ آیا این توافق «توافقی محرمانه» خواهد بود؟ منتشر نشدن یک «سند علنی» سبب خواهد شد دولت اوباما نتواند کنگره را برای جلوگیری از تحمیل تحریم‌های اقتصادی جدید مجاب کند؛ اما رهبر ایران نیز در سخنرانی ماه گذشته خود از توافقی دومرحله‌ای انتقاد کرد؛ به این دلیل که یک سند علنی اولیه ممکن است در راستای تدوین امتیازگیری از ایران بدون تعهد آمریکا و شرکای مذاکره‌کننده برای جدول زمانی شفاف و محکم به‌منظور لغو تحریم‌های اقتصادی باشد.