روزنامه تلگراف 12 آوریل 2015 (۲۳ فروردین) در مقاله‌ای به چشم‌انداز توافق هسته‌ای ایران و گروه 1+5 پرداخت و نوشت: ایران همچنان کشوری منزوی است. باورکردنی نیست که در پرتو بیانیه چارچوب توافق هسته‌ای که اوایل ماه جاری پس از گفت‌و‌گوهای لوزان به دست آمد، به‌زودی تحریم‌های بین‌المللی طولانی‌مدت علیه ایران برداشته شود. حتی در میانه مبارزات انتخابات عمومی در بریتانیا، این توافق ایران بود که در سرخط بیشتر رسانه‌ها قرار گرفت. ایران با 81 میلیون جمعیت که باید یکی از اقتصادهای واقعاً بزرگ جهان باشد، می‌تواند به‌زودی به عرصه جهانی بازگردد. درحال‌حاضر، گروه 1+5 موافقت کرده‌اند به انزوای ایران که از سال 1979 با بحران‌ گروگان‌گیری سفارت آمریکا آغاز شد، پایان دهند.

در ادامه مقاله آمده است: تحریم‌های شدید اقتصادی که در سال 2011 تشدید شد، به‌دلیل هراس‌های (نه فقط در اسرائیل[رژیم صهیونیستی]) ناشی از تلاش ایران برای ساخت بمب هسته‌ای بوده است. اساساً چنین تحریم‌هایی می‌تواند در ازای مهار و نظارت برنامه هسته‌ای ایران کاهش یابد. پایان تحریم‌های ایران پرتوی دیپلماتیک استثنایی در سراسر خاورمیانه [غرب آسیا و شمال آفریقا] است و پایان بن‌بست خطرناک و فلج‌کننده را نشان خواهد داد. ظهور مجدد ایران به‌عنوان صادرکننده مهم انرژی نیز می‌تواند قیمت نفت را مهار و از افزایش آن جلوگیری کند. مسیری طولانی پیش‌روی گفت‌وگوها و توافق هسته‌ای نهایی است. منابع انرژی ایران که بیشتر در محافل غربی کم‌اهمیت جلوه داده می‌شود، عظیم است. این کشور حداقل 157 میلیارد بشکه ذخایر نفتی دارد. ذخایر گاز طبیعی این کشور نیز 33 تریلیون مترمکعب است (مطابق برآوردهای اخیر، حتی بیش از روسیه است). با وجود این برآوردهای فزاینده در بازار و حسن‌نیت دو طرف، صادرات نفتی ایران می‌تواند از 1/1 به سه میلیون بشکه در روز برسد. در واقع، این رقم مشابه دهه 1990 است که در آن زمان تحریم‌ها کمتر و کم‌شدت‌تر بود. در دهه 1970 (پیش از سقوط شاه ایران)، روزانه بیش از پنج میلیون بشکه نفت خام ایران در بازارهای جهانی توزیع می‌شد.

در پایان مقاله آمده است: همچنین ایران جمعیت باسواد و متخصص دارد و متوسط سنی این کشور 28 سال است. مدت‌هاست دانشگاه‌های متعدد این کشور، دانشمندان و مهندسان برجسته‌ای تربیت کرده‌اند. در دهه 1950 سرانه واقعی تولید ناخالص داخلی تنها چهار پنجم ترکیه، رقیب دیرینه ایران بود. طی 20 سال پس از آن، پویایی اقتصادی و تجارت آزاد ایران، رشد جدی این کشور را نشان می‌دهد، به‌گونه‌ای که متوسط سرانه تولید ناخالص داخلی به دو و نیم برابر ترکیه رسید. با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1979، وضعیت اقتصادی ایران رو به تنزل نهاد. به‌این‌ترتیب، ایران بازارهای نوظهوری را که از دهه 1980 به بعد پدیدار شدند، از دست داد و در آن وضعیت اقتصاد کشورهایی، مانند چین، هند و ترکیه به‌سرعت گسترش پیدا کرد. درحال‌حاضر، مردم ایران بار دیگر فقیرتر از همسایه‌شان ترکیه هستند و آقای روحانی متعهد شده است، این وضعیت نامطلوب را معکوس کند.