پایگاه اینترنتی آسیاتایمز 6 ژوئیه 2013 (15تیر) در مقاله‌ای به سیاست دولت ترکیه در قبال  کودتای ارتش علیه دولت محمد مرسی پرداخت و نوشت: در حالی که دولت ترکیه طی دو سال گذشته تلاش کرد خود را الگوی مصر و سایر کشورهای عربی معرفی کند، اکنون این روند، معکوس شده است. مصر به سناریوی کابوس برای نخست‌وزیر ترکیه تبدیل شده است. مرحله خشونت‌آمیز اعتراضات در استانبول، آنکارا و سایر شهرها به پایان رسیده و اردوغان برای درس گرفتن از اشتباهات اخوان‌المسلمین مصر، چشمان خود را باز کرده است. بله، خطر کودتای نظامی در ترکیه در حال حاضر نزدیک به صفر است؛ اما تنها به این دلیل که اردوغان تمام دانشکده ارتش (حدود 300 افسر) را به جرم توطئه علیه خود به زندان انداخته است؛ اما شباهت‌های بسیاری میان مصر و ترکیه وجود دارد. محمد مرسی، رئیس‌جمهور برکنار شده مصر نیز تلاش کرد سال گذشته ارتش را پاکسازی کند؛ هرچند وی تنها تعدادی از ژنرال‌های ارشد را کنار گذاشت.

در ادامه مقاله آمده است: مهم‌تر اینکه هر دو کشور با طیفی از اسلام‌ سیاسی میانه‌رو رو‌به‌رو هستند. درست است که افراط‌‌‌گرایان اسلامی و محافظه‌کاران اسلامی (میانه‌روها) دو گونه متفاوت هستند که در گذشته تنش‌هایی داشته‌اند. همچنین دولت ترکیه به‌ویژه اصلاحاتی مطلوب را در کشور صورت داده است. با وجود این، واقعیت دیگر این است که در مصر و ترکیه درک اصلی اسلام‌گرایان میانه‌رو از دموکراسی با جریان‌های لیبرال‌تر بسیار متفاوت است. دولت‌های ترکیه و مصر (که به‌صورت دموکراتیک انتخاب شده‌اند) مطبوعات را سرکوب کرده‌اند، از برخی آزادی‌های مدنی جلوگیری کرده‌اند و در نظر دارند قانون اساسی را تغییر دهند که البته بسیاری از شهروندان، این موضوع را پذیرفتنی نمی‌دانند. به موازات تضعیف اوضاع اقتصادی، خطرات تنش و شکاف اجتماعی بیشتر می‌شود. مصر تحت فشار و تنش‌های شدید است؛ اما به هر حال، ترکیه نه‌تنها در خاورمیانه، بلکه در اروپا از شاخص‌های رشد اقتصادی بالایی برخوردار بوده است. بیشتر اعتبار اردوغان در نتیجه این رشد اقتصادی چشمگیر بوده است. با وجود این، یک حباب اقتصادی رو به رشد در ترکیه وجود دارد که در نتیجه انبوه سرمایه‌های عرب‌ها یا سرمایه‌گذاران غربی است که به‌دنبال فرار از رکود اقتصادی آمریکا و اروپا و نیز خطرات بحران اقتصادی یونان و سایر کشورها هستند. بسیاری از تحلیل‌گران پیش‌بینی می‌کنند که طی یک سال یا دو سال آینده این حباب بترکد. ابعاد و پیامدهای این اتفاق همچنان مشخص نیست. ترکیه نیز مانند مصر طی دهه‌های گذشته با کودتاهای نظامی رو‌به‌رو بوده است که آخرین آن در سال 1997 بود.

در پایان مقاله آمده است: در حال حاضر، معترضان ترک به ابزارهای خلاقانه‌تر اعتراض و تلاش برای تقویت فرهنگ دموکراتیک متوسل شده‌اند. «اران اوزبک» فعال سیاسی می‌گوید: «پارک قزی اثبات کرد که تمام هویت‌ها می‌توانند در ترکیه همزیستی داشته باشند... این اعتراضات تنها شورش علیه دولت نبود، بلکه نوعی گام گذاشتن در صحنه سیاسی، اجتماعی و جنسیتی و هر آنچه یک جامعه را تعریف می‌کند، بود.» اما دولت اردوغان تلاش می‌کند دیدگاهی متفاوت را ارائه کند و عوامل مختلف داخلی و خارجی از جمله ایران را عامل توطئه برای سرنگونی دولت خود معرفی کند. این موضوع، راهبردی خطرناک و کوته‌بنیانه برای دولت اردوغان است. برخی گروه‌های سیاسی نیز برای بهره‌برداری از اعتراضات به‌نفع خود تلاش می‌کنند. دولت اردوغان به‌تازگی برنامه‌های خود برای سرکوب مخالفان در رسانه‌های اجتماعی را اعلام کرد. برخی وبلاگ‌نویسان ردیابی و در خانه‌های خود دستگیر شدند.