در این یادداشت آمده است: «تندروی‌هایی که در این سال‌ها کشور به آن مبتلا شده بود، در سیستان‌وبلوچستان به شکل افزایش تنش‌ها و برخوردهای مذهبی نمود پیدا کرده که تندروهای شیعه طبعاً به‌دلیل آنکه خود را نمایندگان حکومت تلقی می‌کنند، نقش بیشتری در دامن زدن به حساسیت‌ها داشته‌اند.» روزنامه بهار در ادامه این مطلب تأسف‌بار نوشت: «شیعیان سیستان‌وبلوچستان در منطقه چنین القا کرده‌اند که با مقامات عالی نظام و مراجع قم در ارتباط هستند و از آن‌ها برای کارها و دیدگاهشان تأیید می‌گیرند.»! این مطلب روزنامه بهار این سؤال را پدید می‌آورد که ورود به چنین مطالب سخیفی در اوضاع حساس کنونی که دشمن به‌دنبال اختلاف‌افکنی بین شیعه و سنی است، چه مرهمی بر زخم‌های ایجاد شده خواهد بود و آیا انتشار این مطلب، هم‌راستا با مطامع اختلاف‌افکنانه دشمن در منطقه جنوب‌شرق کشور نیست؟ در یادداشت مزبور، نگاه مخاطب به سمت پیروزی روحانی با آرای حداکثری در استان سیستان‌وبلوچستان هدایت می‌شود. حال سؤال اساسی اینجاست در حالی که در انتخابات پیوند شیعه و سنی به نمادی از افتخار مبدل شده، چرا این روزنامه این اتحاد را به سخره گرفته و زمینه افتراق بین شیعه و سنی را پی‌جویی می‌کند؟!