پایگاه اینترنتی المانیتور 25 می 2014 (۴ خرداد) در مقاله‌ای به روند گفت‌وگوهای هسته‌ای ایران و گروه 1+5 و نیز ضرورت تأیید توافق‌نامه نهایی از سوی کنگره آمریکا پرداخت و نوشت: موضوع کنترل تسلیحات اغلب عامل اصلی تنش میان کاخ سفید و کنگره بوده است. رؤسای جمهور و دیپلمات‌های آن‌ها ترجیح می‌دهند به‌طور پنهانی به توافق برسند و سپس از موشکافی‌های کنگره در مورد آن توافق‌نامه جلوگیری کنند. دولت اوباما نیز تلاش می‌کند در گفت‌وگوهای هسته‌ای با ایران از چنین مسیری پیروی کند؛ اما اشتباه است. جدای از اختلاف‌های دوحزبی،‌ تأییدیه کنگره برای هر گونه توافقی ضروری خواهد بود. سیاست خارجی دولت اوباما  بر همگرایی ملی متمرکزنیست. اوباما می‌تواند این وضعیت را با ارائه گزارش‌های دقیق به کنگره و حتی دخیل ساختن برخی از جمهوری‌خواهان در گفت‌وگوهای 1+5، تغییر دهد. اگرچه نیکسون امروز عمدتاً به گشاینده روابط با چین و پایان جنگ ویتنام مشهور است؛ اما وی برای مهار و تعدیل رقابت تسلیحات هسته‌ای در اوج جنگ سرد بسیار تلاش کرد.

در ادامه مقاله آمده است: نیکسون نیز می‌توانست با تکیه بر اقتدار و اختیار ریاست‌جمهوری، از بررسی‌های کنگره در مورد توافق‌نامه سالت 1 جلوگیری کند. مطمئناً قانون کنترل و خلع سلاح 1961 تأکید کرد که تمام توافق‌نامه‌هایی که زرادخانه آمریکا را محدود می‌کند، باید به تأییدیه کنگره برسد. یک نکته که ممکن است توانایی دولت اوباما را برای نقش‌دهی به کنگره بالا ببرد، ارائه توضیحات در مورد پیامد فریب‌های ایران پس از توافق خواهد بود. با توجه به بی‌اعتمادی عمیق کنگره به رهبران ایران، هر گونه توافقی در صورتی برای کنگره معتبرتر خواهد بود که دولت طرحی شفاف برای مقابله با فریب داشته باشد. چنین طرحی می‌تواند از تحمیل چنین تحریم‌های شدیدی فراتربرود و دربرگیرنده مجوز کنگره برای کاربرد زور به‌منظور پاسخ‌گویی در برابر نقض توافق‌نامه باشد. به این طریق، دولت شاهد اعلام حمایت کنگره برای به‌کارگیری احتمالی زور خواهد بود؛ پیامی که ایرانی‌ها قطعاً آن را خواهند شنید.

در پایان مقاله آمده است: در چنین شرایطی کنگره احساس مسئولیت می‌کند و می‌پذیرد که صرفاً نمی‌توان منتقد باشد. اگرچه قانون اساسی به رئیس‌جمهور امتیاز و اختیارعمل در حوزه امور خارجی می‌دهد؛اما کنگره نیز اختیارات و امتیازاتی خاص خود دارد. کنگره بارهااز نقش‌آفرینی جدی در مورد منع تکثیر استقبال کرده است. با ورود گفت‌وگوهای ایران و آمریکا به مراحل حساس، آمریکا به ایجاد همگرایی دوحزبی در مورد مؤلفه‌های یک توافق قابل قبول نیاز دارد. چنین همگرایی بدون همکاری دو حزب سیاسی آمریکا امکان‌پذیر نیست. این موضوع مستلزم توجه به نظر کنگره است.

تحلیل‌:دیدگاه نویسنده که در متن فوق منعکس است، ظاهراً وی را در گروه تندروهایی قرار می‌دهد که چندان مایل نیستند آمریکا برای دست‌یافتن به توافق هسته‌ای امتیاز بدهد. پیشنهاد وی در حالی است که دولت احساس می‌کند برای پیشرفت در مذاکرات به انسجام درونی نیاز دارد که حضور کنگره می‌تواند برای این انسجام مضر باشد و همچنین امکان دارد برای دولت تعهداتی ایجاد کند که هم از توان دولت خارج است و هم به موقعیت حزب دولت در جامعه آمریکا آسیب‌ وارد می‌سازد، شاید به همین دلیل است که بیشتر دولت‌های آمریکا ترجیح داده‌اند مسائل بسیار مهم را در محیطی دور از دسترس کنگره حل‌وفصل کنند.