دولت آمریکا طی چند ماه گذشته تلاش کرد در رابطه با حوادث سوریه سنجیده‌تر عمل کند، از این رو مواضع و رفتار مقامات آن با احتیاط همراه بود تا آنجا که در ظاهر به‌نظر می‌رسید، نقش اول در تحولات سوریه را عربستان، ترکیه و برخی کشورهای اروپایی به عهده دارند. شاید این رفتار با سیاست اعلامی اوباما که گفته بود خط قرمز ما در سوریه به‌کارگیری سلاح شیمیایی است، همخوانی داشت. این نشانه‌ای که اوباما اعلام کرده بود، کسانی را که خواهان نقش فعال‌تر آمریکا در قضیه سوریه بودند به فکر انداخت تا به هر نحوی وجود این نشانه را در سوریه پررنگ و قطعی نشان دهند؛ البته این بدان معنا نیست که خود آمریکا بی‌میل بوده است، بلکه آمریکا قصد داشت وانمود کند حضور جدای‌اش مشروط است و در صورت تحقق آن شرط به موضوع ورود پیدا می‌کند. اینگونه بود که به ناگاه با دروغ بزرگی که تروریست‌های سوریه و رسانه‌های حامی آن‌ها گفتند، آمریکا به بهانه لازم دست یافت و در حال و انمود کردن به حمله نظامی به سوریه است. با توجه به حضور بازرسان شیمیایی سازمان ملل در سوریه که برای تشخیص صحت و سقم همین بهانه به این کشور آمده‌اند، آمریکا هم فرصت حمله به سوریه را دارد و هم دلایل اجتناب از حمله را. اگر نتیجه کار بازرسان مثبت باشد احتمال حمله افزایش می‌یابد و اگر منفی باشد ضمن آنکه احتمال حمله کاهش می‌یابد، آمریکا به ارزیابی نسبی درباره واکنش‌های احتمالی هرگونه حمله به سوریه در‌آینده پیدا می‌کند. در هر صورت وجه مشترک هر دو مقوله افزایش فشار بیشتر بر سوریه است که نحوه مواجهه سوریه با آن، میزان موفقیت اقدام آمریکا را مشخص می‌‌سازد.