روزنامه واشنگتن‌پست در آستانه سفر حجت‌الاسلام دکتر روحانی، رئیس‌جمهور ایران، به نیویورک برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل، یادداشتی را از وی درج کرد. دکتر روحانی در این یادداشت، مبنای رویکردش به مسائل جهانی را با ذکر مصداق‌هایی بیان کرده و با دعوت از سران سایر کشورها خواسته با توجه به تغییرات مهم در عرصه‌های مختلف جهانی، به حل مناقشات همت بگمارند. در لابه‌لای این مباحث، آمادگی ایران نیز برای حل مسائل مربوط به خودش و مربوط به منطقه اعلام شده است.

درج چنین یادداشتی در آستانه این سفر، مفید به نظر می‌رسد و زمانی مفیدتر بود که با حذف برخی از نکات و جایگزینی موارد مهم‌تر درباره ایران و نقش تاریخی‌اش در حیات بشری و علل انقلاب اسلامی و ماهیتش، تبلیغات منفی و مسموم درباره ایران را از ذهن مخاطب می‌زدایید و مهم‌تر از آن، اینکه بخشی از شروع این یادداشت حذف می‌شد آنجا که آمده است: «سه ماه قبل، خط‌مشی من تحت‌عنوان «تدبیر و امید» با استقبال گسترده‌ای از جانب مردم مواجه شد. ایرانی‌ها روش من در امور داخلی و بین‌المللی را انتخاب کردند، چرا که بر این عقیده بودند که مدت‌ها است از این رویکردها فاصله گرفته‌ایم.»

بر نگارنده معلوم نیست که چه کسانی متن این یادداشت را برای رئیس‌جمهور آماده کرده و عبارت ناصواب فوق را در آن گنجانده‌اند؛ اما تا حدودی می‌داند نتیجه دیپلماسی که با خودزنی آغاز شود، شیرین نیست اگرچه به‌ظاهر دستاوردی هم داشته باشد. ملتی که سال‌ها و در سخت‌ترین اوضاع ظالمانه‌ترین فشارها را تحمل کرد؛ اما لحظه‌ای از آرمان‌هایش غافل نشد و اندکی در برابر استکبار عقب ننشست، بی‌تدبیر و بدون امید عمل نکرد. از قضا رفتار مدبرانه و سرشار از امید این ملت است که دشمن را تا آستانه استیصال پیش‌ برد و با روی کار آمدن دولت یازدهم احساس کرد برای تنفس و کاهش فشار ملت ایران لازم است رفتار مناسب‌تری در پیش بگیرد. رویکرد مردم به دکتر روحانی نتیجه فاصله گرفتن طولانی از تدبیر و امید نبود، بلکه به معنای آن بود که فرصت تجربه مشی جدیدی فراهم شده است، فرصتی که بستر نیست و محملی است که باید در بستر نظام و انقلاب به پیش رود. این نکته دقیقی است که لازم بود در متن یادداشت دکتر روحانی برای روزنامه واشنگتن‌پست به آن اشاره می‌شد که اگر اینگونه انجام می‌گرفت، پیامی که دشمن از نامه دریافت می‌کرد، ویژگی دیگری داشت.