حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر روحانی روز گذشته در مراسم رژه نیروهای مسلح که به مناسبت گرامیداشت هفته دفاع مقدس برگزار شد، در سخنانی با اشاره به اینکه جمهوری اسلامی ایران کشوری انقلابی است که حاکمیت آن در اختیار مردم بوده و نیازی به جنگ و تجاوز ندارد، گفت: «نفوذ ایران در منطقه، نفوذی فرهنگی و گفتمانی است.» شاید اصلی‌ترین علت گرفتار شدن استکبار در ورطه درگیری با ایران پس از انقلاب، نداشتن درک درست از این موضوع بود. با اینکه همه انقلاب‌ها بر تحول و دگرگونی دلالت می‌کنند؛ اما در ماهیت، عمق و گستره با یکدیگر تفاوت دارند. انقلاب‌هایی که از تمام و یا بیشتر مؤلفه‌های انقلاب در سطح بالا برخوردار باشند، ذات تهاجمی و میل به توسعه دارند؛ اما بر خلاف تصور کسانی که انقلاب‌ها را درست مفهوم‌کاوی و درون‌شناسی و ماهیت‌شناسی نمی‌کنند، تهاجم انقلاب‌ها از جنس تهاجم‌های متجاوزانه و تهدید سرزمینی نیست؛ بلکه از جنس معارفه و آگاهی‌بخشی و حقیقت‌نمایی و یا حداقل اضافه‌کردن نوع و نمونه‌ای از تفکر و اندیشه حکومتی به فهرست مسائل جاری در امر حکومت و سیاست است. شاید بدترین نوع برخورد با چنین پدیده تهاجمی و مهارنشدنی، عملیات نظامی باشد؛ یعنی همان اشتباه راهبردی که استکبار مرتکب شد و صدام را ترغیب کرد برای نابود ساختن چنین انقلابی، به ایران حمله نظامی کند. گذشته از خسارات و آسیب‌های کلانی که به عرصه مادی و معنوی کشور وارد شد، چه تغییری در نفس انقلاب به وجود آمد؟ اگر منصفانه و بدون غرض به‌ موضوع نگاه شود، معلوم می‌شود که انقلاب پویاتر و بالنده‌تر به حرکت و توسعه و نفوذش ادامه داده است. به اتکای چنین حقیقتی است که دکتر روحانی در فرازی از سخنانش خطاب به غربی‌ها گفت: «به همه قدرتمندان و غربی‌ها اعلام می‌کنیم که با ایران که کشوری متمدن، انقلابی و قدرتمند است، با زبان زور و تهدید سخن نگویند، چرا که امروز جنگ و دیپلماسی در کنار هم مفهومی ندارد و هیچ ملت آزاده‌ای این موضوع را نخواهد پذیرفت.»