یکی از پیامدهای گفت‌وگوهای جدید هسته‌ای ایران با گروه 1+5، آشکار شدن تدریجی پاره‌ای از اختلافات است. فارغ از اینکه چه سرنوشتی برای این گفت‌وگوها رقم بخورد، این اختلافات قابل‌‌تأمل است. در حال حاضر، اختلاف بین دولت آمریکا و کنگره درباره گفت‌وگو با ایران که احتمالاً به گروه 1+5 نیز کشیده می‌شود، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. صرف آنکه هر دو طرف یعنی دولت و کنگره، از یک زاویه به موضوع نگاه می‌کنند و هر دو معتقدند که فشار تحریم‌ها، ایران را به مذاکره متمایل کرده و هر دو در پی گرفتن امتیاز بیشتر از ایران هستند نه دادن امتیاز، نباید موجب بی‌توجهی به اصل اختلافات شود؛ چرا که حل نشدن این اختلاف می‌تواند در وضعیت‌های متفاوت، آثار مثبت و مفنی بر روند مذاکرات داشته باشد. در حالی که شمار قابل‌توجهی از سناتورها و نمایندگان آمریکا بر وضع تحریم‌های جدید علیه ایران اصرار دارند و کمیته بانکداری سنا هم‌اکنون طرح تازه‌ای را برای تحریم بیشتر ایران در دست بررسی دارد، اوباما روز پنج‌شنبه درباره تصویب تحریم‌های تازه علیه ایران هشدار داد و گفت این اقدام می‌تواند پیامدهای ناخواسته داشته باشد. وی که در یک نشست خبری صحبت می‌کرد، برای تأثیر گذاشتن بر تصمیم کسانی که در پی تشدید تحریم‌ها علیه ایران هستند، اظهار داشت که اگر این توافق عملی شود، ایران زمان بیشتری نیاز خواهد داشت که به ظرفیت ساخت بمب برسد. تفاوت حوزه عمل دولت و کنگره که یکی با حضور در میدان عمل و دیپلماسی با تمام وجود، سختی‌های کار و حساسیت‌های آن را در عمل درک می‌کند، با دیگری که تنها با برداشت‌های ذهنی فقط به وضع قانون مبادرت می‌کند، فرصت بسیار مناسبی برای دیپلماسی ایران است تا بتواند برخی از مسائل هسته‌ای گفت‌وگوها را به این اختلافات پیوند بزند. در وضع حاضر، دولت و کنگره در نقطه‌ای ایستاده‌اند که به‌راحتی نمی‌توان گفت با فراموش کردن برخی اختلافات که برای طرفین منافعی کمتر از منافع ملی به دنبال دارد، هر دو در صدد تأمین‌ منافع ملی هستند. بر فرض که چنین باشد، با این حال، فرصت برآمده از این اختلاف همچنان برای دیپلماسی ایران باقی است که باید هوشمندانه از آن استفاده کرد.