خدای رحمت کند آقای صابری را؛ معلم کلاس تهیه مدرسه‌مان را می‌گویم. آن‌روزها به دوره آمادگی، کلاس تهیه می‌گفتند. ماجرا به پنجاه- شصت سال پیش برمی‌گردد.

پیرمرد با آن محاسن سپید که به برف می‌مانست، مظهر مهربانی و گذشت تلقی می‌شد. کسوت روحانیت، چهره رئوف و دلِ نازک او را رنگی از معنویت و نور می‌زد و از همین رو، مورد احترام کوچک و بزرگ مدرسه بود؛ در مدرسه‌ای که از خانواده جامعه تعلیمات اسلامی به حساب می‌آمد.