یکی از طرفداران مرسی در این نشست با اهانت به شیعیان، آن‌ها را «رافضی» خواند و با این سخنان، فضای ضدشیعی بر مجلس حاکم شد. پس از این نشست و در شب ولادت امام زمان(عج) تعدادی از سلفی‌های تکفیری به منزل یکی از شیعیان در روستای «زاویه ابومسلم» شهر «ابوغرس» استان «جیزه» حمله کردند و چهار تن، از جمله شیخ «حسن شحاته» عالم شیعی را به همراه برادرش و دو تن از شیعیان در برابر مردم و پلیس به فجیع‌ترین شکل به شهادت رساندند و آن‌ها را مثله کردند. «حسن شحاته» از دانش‌آموختگان الازهر بود که در سال 1375 به مذهب تشیع تشرف یافته بود.

با اینکه پس از این جنایت وحشیانه که آتشش از دل‌های پر از کینه و نفرت و سرشار از خوی حیوانی شعله می‌کشد، مرسی و الازهر آن را محکوم کردند، ولی باید گفت این اعلام محکومیت، مانع از نادیده شدن نقش تحریک‌کنندگی مرسی در این جنایت نیست. مرسی رئیس‌جمهور کشوری است که در آن، پیروان ادیان و مذاهب مختلف زندگی می‌کنند و به گروه اسلامی اخوان‌المسلمین تعلق دارد که تا پیش از چشیدن طعم اغواگر قدرت، به اعتدال و میانه‌روی شناخته می‌شدند، حال باید پرسید چه شده که مرسی همه این مسائل را زیرپا گذاشته و اظهارات فرقه‌گرایانه، آنهم از نوع تند و افراطی بیان می‌کند. به نظر می‌رسد ضعف مرسی و گروه اخوان‌المسلمین در برخورد با گروه‌های سیاسی مخالف و اداره امور از هم‌گسیخته مصر، آن‌ها را واداشته تا خواسته حکام منحرف آل‌سعود در میدان دادن به سلفی‌ها و تکفیری‌ها و سخت گرفتن بر شیعیان را تمکین کند، غافل از آنکه حکام عربستان و مزدوران آن‌ها در مصر به این میزان بسنده نمی‌کنند و به‌‌دنبال حاکمیت محض سلفی‌ها در این کشور هستند. وهابی‌های سعودی به‌دنبال گرفتن انتقام شکست «القصیر» از سوریه و حزب‌الله در مصر هستند و مرسی، ملعبه این توطئه وهابی‌‌هاست. شاید مرسی بداند در حال خدمت به چه تفکر انحرافی و فاسدی است؛ اما احتمالاً نمی‌داند بازیچه آن‌ها شدن چه سرنوشت شومی را برای وی، اخوان و مصر رقم خواهد زد!