روزنامه جروزالم‌پست 9 دسامبر 2013 (18 آذر) در مقاله‌ای به جایگاه منطقه‌ای ایران و رویکرد آمریکا در قبال آن پرداخت و نوشت: سه سال پیش، می 2010، خبرگزاری ایرنا پس از برخی حوادث از جمله در کشورهای خلیج‌فارس نوشت «آن‌هایی که تصور می‌کنند شیری دیگر (به‌جز ایران؛ یعنی آمریکا) در منطقه وجود دارد، باید گفت این شیر پنجه‌ها و دندان‌هایش در عراق، افغانستان، لبنان و فلسطین شکسته شده است... این شیر تنها می‌تواند راهی برای فرار بیابد. ایران،‌ امارات و دیگران در منطقه به دلیل موقعیت جغرافیایی خود برای همیشه همسایه خواهند ماند.» امروز باید گفت این جملات به واقعیت پیوسته است. توافق‌نامه ژنو ظاهراً گامی دیگر برای پرواز و خروج آمریکا از خاورمیانه[غرب آسیا و شمال آفریقا] است و اقدام واقعی چندانی برای توقف حرکت ایران به سوی ساخت تسلیحات هسته‌ای به‌شمار نمی‌رود. عربستان سعودی و کشورهای خلیج‌فارس همچنان گیج و مبهوت هستند.

در ادامه مقاله آمده است: آنچه در ژنو اتفاق افتاد، پس از گام‌هایی بود که تنها می‌توان آن‌ها را اثبات اراده جدی رئیس‌‌جمهور آمریکا برای فاصله‌گیری از منطقه دانست؛ خروج از عراق و افغانستان بدون تحقق موفقیتی ملموس، رها کردن مبارک، حمایت از اخوان‌المسلمین و حتی کمک نکردن به رژیم جدید مصر در برابر اسلام افراطی، حرکات زیگزاگی در قبال سوریه و به‌تازگی حتی گفت‌وگوهای محرمانه با حزب‌الله و گروه‌های اسلامی تندرو در سوریه، همگی مبین چنین رویکردی است. این گام‌ها همگی به راهبردی سنجیده و تغییردهنده بازی اشاره می‌کنند. جبهه ضدایرانی یعنی آمریکا، کشورهای خلیج‌فارس و مصر و اسرائیل[رژیم صهیونیستی] به‌عنوان شریکی ساکت، دیگر وجود ندارد. این جبهه با سرنگونی مبارک تاکنون تضعیف شده است. توافق ژنو صدای ناقوس مرگ آن بود. ایران دیگر دشمن آمریکا نیست؛ بلکه آمریکا ایران را شریکی بالقوه برای شکل‌دهی مجدد خاورمیانه می‌داند.

در پایان مقاله آمده است: به‌نظر می‌رسد توافق‌نامه ژنو نتیجه گفت‌وگوهای پنهانی میان ایران و آمریکا با میانجی‌گری عمان باشد که سبب شد ایرانی‌ها به این نتیجه برسند که اوباما حتی برای خلاصی از مسئله و فاصله‌گیری از خاورمیانه مشتاق‌تر است؛ چیزی که آن‌ها مدت‌ها به آن تردید داشتند. بنابراین، آن‌ها می‌توانستند به نتایج قابل توجهی دست یابند. زیرساخت هسته‌ای آن‌ها همچنان بدون تغییر باقی است: غرب حق غنی‌سازی آن‌ها را (که در تضاد جدی با شش قطعنامه شورای امنیت در چارچوب بند هفتم منشور سازمان ملل است) تأیید می‌‌کند. با توجه به پیشینه ایران در اجرا نکردن این قطعنامه‌ها، مورد تردید است که آیا ایران با توافق ژنو بهتر عمل خواهد کرد یا خیر؟ در واقع، در ازای آن، ایران امتیازی نداده و آمریکا و اتحادیه اروپا توافق کردند که چارچوب تحریم‌هایی را که اقتصاد ایران را فلج کرده بود، از هم بپاشند. در عوض، شرکت‌های بین‌المللی مشتاقانه برای حضور مجدد و سرمایه‌گذاری در ایران برنامه‌ریزی می‌کنند. توقف این روند، دشوار و معکوس‌سازی آن، ناممکن است. به‌طور کلی، متحدان سنتی آمریکا به‌طور جدی از سیاست‌های کنونی آمریکا در قبال ایران نگرانند.

اخبار و تحلیل‌ها:فاصله داشتن محتوای توافق‌نامه هسته‌ای ایران و گروه 1+5 با خواسته‌های افراطی صهیونیست‌ها، آن‌ها را در کنار عربستان به بازنده اصلی این میدان تبدیل کرد؛ از این‌رو برای افزایش فشار بر طرف غربی برای گرفتن امتیازات بیشتر در دور بعدی مذاکرات، درباره محتوای توافق‌نامه غلو می‌کنند. حال آنکه از نگاه ایرانی، انتقاداتی به متن توافق‌نامه وجود دارد که در دور بعدی مذاکرات باید به آن توجه داشت.