روزنامه واشنگتن‌پست 6 آگوست 2014 (۱۵ مرداد) در مقاله‌ای به راهبردهای آمریکا در قبال ایران به‌ویژه در پرتو تحولات و بحران‌های منطقه‌ای و میزان تأثیرگذاری کنگره بر این راهبردها پرداخت و نوشت: جنگ غزه ادامه دارد و عراق نیز درگیر خشونت‌ها و درگیری‌های فرقه‌ای است. همچنین سوریه هنوز از جنگ داخلی خونین رها نشده است؛ اما ایران جدی‌ترین مسئله‌ای است که همچنان بر این سه مسئله تأثیرگذار است. دولت اوباما توافق موقت گروه 1+5 را برای مدت چهار ماه تمدید کرد؛ اما آیا ایران با تمام پیشرفت‌های هسته‌ای و موشکی می‌تواند و می‌خواهد که تمام این برنامه‌ها را رها کند؟ ایران پیروز گفت‌وگوها بوده؛ زیرا توانسته غرب را ترغیب کند برخی تحریم‌ها را در ازای برخی اقدامات اندک و برگشت‌پذیر لغو کند. ایران در تلاش است روزنه امیدی برای برنامه هسته‌ای خود باز بگذارد تا زمانی که خواست، بتواند فارغ از تمام بازرسی‌ها و محدودیت‌ها در مورد برنامه هسته‌ای خود اقدام کند.

در ادامه مقاله آمده است: توافق‌نامه هسته‌ای موقت ظاهراً هرچند غنی‌سازی را به‌عنوان یک حق به رسمیت نمی‌شناسد؛ اما غرب نیز تمایل ندارد تمام فعالیت‌های غنی‌سازی ایران کاملاً متوقف شود. ایران برگ برنده را در دست دارد. به علاوه، ایران دیگر وحشت ندارد که در صورت به توافق نرسیدن، اوضاع بدتر خواهد شد. پس از شش ماه نخست، حکومت ایران چهار ماه دیگر فرجه گرفت. دولت اوباما نیز با تشدید تحریم‌ها علیه ایران مخالفت کرده است. اگرچه تحریم‌های ایران به‌طور کامل لغو نمی‌شود؛ اما ممکن است ایران به درستی محاسبه کرده باشد که تحریم‌ها شدیدتر نخواهد شد. به موازات آنکه تهدید نظامی اوباما در حمله محدود علیه سوریه‌ای به مراتب ضعیف‌تر از ایران عملی نشد، آیا می‌توان تصور کرد که خطر نظامی آمریکا، ایران را تهدید می‌کند؟ مشخص نیست که آیا اوباما می‌خواهد که معادله تغییر کند یا خیر؟ اما اگر چنین نیتی داشت، برای تغییر تحلیل ایران از هزینه- فایده اقدام می‌کرد. به‌طوری که گروه ویژه دوحزبی جینسا (JINSA) که دنیس راس، مشاور سابق اوباما نیز عضو آن است، توصیه کرده است: «دولت اوباما می‌تواند به‌منظور تقویت اهرم فشار در میز مذاکره، گام‌های تقویت‌کننده بردارد. نخست، مشروط کردن کاهش بیشتر تحریم‌ها به عقب‌نشینی جدی و قابل تأیید برنامه هسته‌ای ایران؛ همکاری نزدیک‌تر با کنگره در مورد گفت‌و‌گوهای هسته‌ای و اجرای توافق‌نامه نهایی؛ افزایش اعتبار گزینه‌های نظامی آمریکا و اسرائیل؛ افزایش گفت‌وگو با متحدان منطقه‌ای؛ و رهگیری صادرات پنهانی تسلیحات توسط ایران.»

در پایان مقاله آمده است: از جمله مباحث توصیه‌آمیز این گروه پژوهشی این است که بحث‌هایی جدی در کنگره در مورد تصویب تحریم‌ها صورت گیرد؛ اما گزینه افزایش تهدید نظامی چطور؟ گزارش این گروه می‌افزاید: «در جلسات کنگره می‌توان در مورد احتمال گزینه نظامی نیز بحث و تبادل نظر کرد. به جای بحث در مورد کارایی گزینه نظامی بر اهمیت آن تأکید شود؛ حمایت علنی از حق متحدان آمریکا برای دفاع از خود در صورت تحقق نیافتن توافق‌نامه قابل قبول نیز باید در دستورکار قرار گیرد و در مورد توانمندی‌های نظامی پیشرفته آمریکا از جمله بمب‌های سنگرشکن موسوم به ام‌اوپی (MOP) نیز که به‌طور ویژه برای از بین بردن اهدافی مانند تأسیسات هسته‌ای زیرزمینی ایران طراحی شده، صحبت شود. رزمایش‌ها و برخی نمایش‌های نظامی می‌تواند این پیام آمادگی را تقویت کند؛ مانند زمانی که آمریکا به تهدیدات هسته‌ای کره‌شمالی با فرستادن بمب‌افکن‌های راهبردی بی‌-52 بر فراز نیمه جنوبی شبه‌جزیره کره در مارس 2013 واکنش نشان داد؛ اما با وجود تمام این موارد، باید گفت توصیه صرف، رضایت‌بخش نیست، زیرا اوباما فاقد حس راهبردی مشترک است؛ اما کنگره می‌تواند تلاش کند و باید از تلاش خود بکاهد.

تحلیل‌:نگاهی که این روزنامه آمریکایی مطرح ساخته، بیشتر متعلق به نومحافظه‌کاران زمان حکومت بوش پسر است که امتحان خود را پس داد و روند افول قدرت آمریکا را تشدید کرد و اتفاقاً اوباما با انتقاد به این‌ نگرش به قدرت رسید و تاکنون نشان داده به میزانی حاضر است از دیدگاه شکست‌خورده این نگرش استفاده کند که به مبانی سیاسی خودش آسیب نخورد. ظاهراً تاکنون اوباما متقاعد نشده که پیشنهادهای آن‌ها می‌تواند به روند مذاکرات هسته‌ای کمک کند.