به گزارش پایگاه خبری هادی نیوز به نقل از مشرق :  به مناسبت روز شعر و ادب فارسی خیلی حرفها زده می‌شود. اما در واقع، ما برای زبان فارسی و هویت خودمان چه کرده‌ایم؟ نوشتن حروف و کلمات انگلیسی روی محصولات مصرفی داخل، منع قانونی دارد ولی چقدر این قانون، ضمانت اجرایی دارد؟ چند روز پیش دیدم که دخترم برای جشن تولد خودش، کلمات انگلیسی را روی دیوار خانه چسبانده است. لحظاتی با هم گفتگو کردیم و او همه این حروف را کند و دور ریخت. اما در اجتماع ما چه کسی متولی حفظ حرمت و حیات زبان فارسی است؟ بزرگترین شاعران و نویسندگان زبان فارسی در ساختارهای قانونی کشور چقدر جدی گرفته شده‌اند؟ شما اگر کارمند یک بانک بشوید، ساختار اداری بانک برای شما تا پایان عمر چه پیش‌بینی‌هایی کرده است؟ در مقابل بزرگترین آفرینشگران زبان فارسی چقدر در ساختارها حرمت دارند ؟ چرا فارسی در فضای مجازی به این روز افتاده است؟ چرا ما صفحه کلید بومی برای زبان فارسی در گوشی‌هایمان نداریم و این درگاه عجیب ورود اطلاعات، به تمامی در اختیار شرکتهای بیگانه است؟

فارسی را پاس بداریم جمله زیبایی است اما این جمله چه ما به ازایی روی کاغذ قانون دارد؟ در نشست زبان فارسی و قانون اساسی در نمایشگاه کتاب گفتم که جدی گرفتن و اصلاح و یا اجرای زبان قانون‌ها و قانون‌های زبان دو نیاز اصلی ماست. مجلس چقدر به زبان قانون فکر کرده است؟ با اینکه یک جمله‌بندی مبهم در قانون ممکن است تبعات اجرایی بسیار داشته باشد اما هیچ نهاد زبانی و ادبی در مجلس و یا شورای نگهبان، متولی زبان قانون نیست. در مورد قانون‌های زبان هم حرف بسیار است. چرا فهرست کافه‌ها اینهمه کلمات عجیب و غریب دارد؟ اینکه چه ضرورتی دارد کلوچه روی میز ما حروف انگلیسی داشته باشد نیاز به استدلال ندارد اما قانونهای موجود اجرا نمی‌شوند. جالب است که روابط عمومی آن مراسم، حرفهای مرا اصلا منتشر نکرد. کلمات فارسی، ژنهای معرفتی تمدن ما هستند. انگلیسی‌زدایی از منظر هویتی یک نیاز جدی است و کشورهای مهمی در جهان آن را جدی گرفته‌اند . ما کی می‌خواهیم بیدار شویم؟

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.