فتنه 88 به‌روشنی در ذهن بسیاری از شهروندان ایرانی باقی است. قرین بودن آن با انتخابات ریاست‌جمهوری دهم، این روزها یعنی در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم، برای برخی این پرسش را مطرح ساخته که انتخابات پیش‌رو تهدید است یا فرصت؟ یا اگر فرصت است، می‌تواند به تهدید تبدیل شود؟ این پرسش زمانی جدی‌تر می‌شود که بعضاً حرکت‌های کارناوالی در حمایت از برخی نامزدها مشاهده می‌گردد که تداعی‌کننده کارناوال‌هایی است که در آغاز فتنه 88 شکل گرفت و به‌سرعت به موتور محرک و ابزار فتنه تبدیل شد. پاسخ روشن به پرسش فوق، این است که جنس رویدادهای مهمی مانند انتخابات، فرصت است و کشورهایی مانند ایران با برگزاری شکوهمند آن می‌توانند قدرت ملی خود را به رخ دشمنان بکشانند و با دمیدن روح جدید و خون ‌تازه به پیکر و شریان‌های جامعه، سیمای ارتقا‌یافته خود را در نگاه جهانیان نمایش دهند و موقعیت خود را در دو حوزه دولت‌ها و ملت‌ها مستحکم‌تر و عزیزتر کنند؛ اما این فرصت در بطن خود آمادگی تبدیل شدن به تهدید را هم دارد و آن، زمانی است که حرکت طبیعی آن منحرف شود. عوامل اصلی ایجاد انحراف نیز برنامه‌هایی هستند که ذاتاً بروز و ظهورشان در مرز بسیار باریک بین قانون و قانون‌شکنی است؛ یعنی رفتاری که کاملاً‌ قانونی است، در یک لحظه می‌تواند قانون‌شکن شود. یکی از این رفتارها، راه افتادن کارناوال‌های انتخاباتی است. این کارناوال‌ها در همان زمان که به نفع یک نامزد انتخاباتی شورآفرینی می‌کنند، می‌توانند با تغییر رفتار با شکستن حریم قانون، تهدیدزا شوند و حتی اگر خودشان قصد سوئی نداشته باشند، بستر را برای توطئه دشمنانی که در کمین نشسته‌اند، آماده می‌کنند. تنها راه پیشگیری و یا مقابله با غلتیدن هر نوع اقدام انتخاباتی در مسیر تهدید و توطئه، قانون‌مداری کامل نامزدهای انتخاباتی است که باید با توصیه اکید آن به هوادارانشان، سلامت رفتار انتخاباتی خود و هوادارانشان را در راستای سلامت و امنیت کامل انتخابات تضمین کنند.