دیروز یادداشتی با عنوان «دو انصراف با دو انگیزه» به انصراف آقایان حداد عادل و عارف از ادامه رقابت‌های انتخابات ریاست‌جمهوری اختصاص یافت و در تحلیل چرایی انصراف آقای عارف از نامزدی و چرایی کناره‌گیری بدون اعلام حمایت از آقای روحانی، به چند پیام اشاره شد. در پیام اول آمده بود: «انصراف آقای عارف، حاکی از آن است که اصلاح‌طلبان نتوانستند با افراد شاخص حامی آقای روحانی به توافق برسند. اگر غیر از این بود، باید وی به نفع آقای روحانی کناره‌گیری می‌کرد.» چند ساعت پس از انتشار این مطلب، آقای خاتمی با صدور پیامی با تشکر از کناره‌گیری آقای عارف، رسماً‌ اعلام کرد رأیش را به آقای روحانی می‌دهد. آقای هاشمی رفسنجانی نیز در دیدار با جمعی از فعالان دانشجویی با بیان اینکه آقای روحانی با مشورت بنده قدم در راه انتخابات گذاشت، گفت به وی رأی می‌دهم. این دو اعلام موضع که بر یک شبه‌ائتلاف و اتحاد دلالت دارد، نافی محتوای سرمقاله دیروز نشریه «اخبار و تحلیل‌ها» که به آن اشاره شد، نیست بلکه به نحوی آن را تأیید می‌کند؛ زیرا اگر اختلافات اصلاح‌طلبان با آقای هاشمی که پس از تخریب سنگین آقای هاشمی در زمان حاکمیت اصلاح‌طلبان بسیار عمیق‌تر شد، رفع شده بود، قواعد تبلیغات انتخاباتی حکم می‌کرد که آن‌ها برای هم‌افزایی، بیانیه رسمی و مشترک صادر کنند؛ نحوه حمایت آن‌ها از آقای روحانی حاکی از ادامه اختلافات جدی است و سیر حوادث انتخابات قهراً آن‌ها را به نقطه‌ای رساند که منافعشان ایجاب می‌کرد تصمیم جداگانه اما مشترکی بگیرند. این تصمیم مشترک، کار خارق‌العاده‌ای نبود و چنانچه به این تصمیم نمی‌رسیدند، جای تعجب بود. حال با این همگرایی قهری بین حامیان پراختلاف آقای روحانی که وضعیت رقابتی آن‌ها را بهبود بخشیده است، نامزدهای اصول‌گرا نباید با اراده و بر اساس عقل و منطق به وحدتی اصول‌گرایانه برسند؟! آخرین فرصت‌های آن‌ها برای رسیدن به وحدت عملی و انتخاباتی به‌سرعت در حال سپری شدن است و کسی هم نمی‌داند قرار است چه اتفاقی بیفتد. آنچه که می‌تواند در غیاب‌ انگیزه و اراده نامزدهای اصول‌گرا برای وحدت، به این وضعیت متشتت و هشداردهنده سرو سامان دهد، پیش‌گرفتن وحدت‌رویه توسط رأی‌دهندگانی است که حامی اصول‌گرایان هستند. مشوق آن‌ها برای این اقدام سرنوشت‌ساز، درک دقیق غلط بودن این گزینه است: «رأی دادن به اصول‌گرایان مهم است نه فرد خاصی از اصو‌ل‌گرایان». در وضعیت حاضر، تبعیت از پیام این گزینه به معنای قرار دادن حکومت اصول‌گرایی در لبه پرتگاه است. گزینه مناسب وضع موجود برای حامیان اصول‌گرایان این است: «باید به نامزدی از اصول‌گرایان رأی داد که ضمن داشتن صلاحیت‌ها و توانمندی‌های لازم، زمینه رأی‌آوری بیشتر و پیروزی‌اش نسبت به بقیه آشکار است.»