جمهوری اسلامی ایران ماه‌ها پیش از برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم، برنامه‌های لازم را آماده کرده بود. یکی از سرفصل‌های مهم برنامه‌های انتخاباتی، مسدود کردن هر چه بیشتر راه‌های ورود و دخالت‌های دشمن در روند انتخابات بود. دشمن پس از شکست در تحریم انتخابات و جلوگیری از آمدن مردم به پای صندوق‌های رأی و خلق حماسه سیاسی، به مرحله بعدی دل‌ بسته بود، یعنی زمان پس از اعلام شمارش آرا و مشخص شدن رئیس‌جمهور منتخب که بر اساس روند طی‌شده، شنبه‌شب بود. شنبه‌شب پس از اعلام نهایی شمارش آرا در شهرهای مختلف و به‌ویژه در تهران، آن هم در چهار پنج نقطه خاص، در قالب جشن و ابراز شادمانی از انتخاب آقای روحانی، تجمعاتی انجام گرفت که در مواردی، مغایر با شئونات دینی و عرفی بود. دشمن نیز با سوءاستفاده  از این فرصت، عوامل بازی‌خورده‌ای را در دسته‌های پانزده بیست نفری به میان این تجمعات هدایت کرد و آن‌ها با سردادن شعارهای ضدنظام، درصدد یارگیری عمومی بودند که پس از مواجهه با بی‌اعتنایی کامل مردمی که در حال شادی و جشن بودند، مجبور ‌شدند صحنه را ترک کنند. در این میان، دو تدبیر هوشمندانه، همه امید دشمن را به یأس کامل تبدیل کرد: 1- نیروهای امنیتی انتظامی با اشراف کامل بر آنچه می‌گذشت، با تشخیص صحیح، هیچ‌گونه دخالت آشکاری برای بازداشتن کسانی که به جشن و شادمانی مشغول بودند، نداشتند و با این حرکت هوشمندانه، مانع شکل‌گیری فضای امنیتی و تحریک‌کننده شدند. 2- شب گذشته برخی از بخش‌های خبری سیما با پیشدستی بر رسانه‌های بیگانه و مصادره آنچه در شکل جشن و سرور انتخاباتی انجام شده بود، این اتفاق را نیز بخش انتهایی برگزاری انتخابات معرفی کرد. با این دو اقدام شایسته که نتیجه آن، تخلیه هیجانات لحظه‌ای و انفجاری بود، حرکتی که می‌توانست تهدیدآمیز باشد، در مسیر لازم قرار گرفت و نتیجه برخلاف آن چیزی شد که دشمن برای آن برنامه‌ریزی کرده‌ بود.