طرح برگزاری نشست ژنو2 دو طرف درگیر در سوریه یعنی ارتش سوریه و تروریست‌ها و حامیان آن‌ها را به تکاپوی هر چه بیشتر واداشت؛ زیرا آن‌ها می‌دانستند برای حضور در نشست ژنو باید دست برداشته باشند و آنچه دست آن‌ها را پر می‌کرد، تفوق در عرصه نظامی بود. ارتش سوریه با تسخیر شهرک راهبردی القصیر و پیشروی‌هایی در حمص، حلب و حومه دمشق تاکنون توانست از تروریست‌ها پیشی بگیرد و توشه لازم برای شرکت در نشست ژنو را برای حامیان سوریه فراهم کند. طرف مقابلی که متوجه شده بود در پی شکست در عرصه نظامی احتمال دارد در عرصه سیاسی(نشست ژنو) نیز موفقیتی کسب نکند، دست به‌کار شد و سلاح‌های پیشرفته‌ای را که از پیش برای تحویل به تروریست‌ها آماده کرده بود، به وسیله عربستان در اختیار آن‌ها قرار داد. ضمن اینکه همچنان به ایجاد منطقه پرواز ممنوع نیز می‌اندیشد و گاه‌ و بی‌گاه قضیه استفاده ارتش سوریه را از سلاح شیمیایی را هم برجسته می‌کند، حال آنکه در این باره هیچ سند روشن و قطعی ندارد و مشخص شده که تروریست‌ها از سلاح شیمیایی استفاده کرده‌اند. برخی اخبار موجود حاکی از آن است که عامل اصلی طولانی شدن جنگ داخلی در سوریه دو کشور قطر و عربستان سعودی هستند و آن‌ها کشورهای غربی را برای ادامه حمایت همه‌جانبه از تروریست‌ها تشویق می‌کند و بابت آن هزینه‌های کلانی را متحمل شده‌اند. تا چندی پیش نگرانی این دو کشور به دشمنی با خط‌مشی خاندان اسد خلاصه می‌شد، زیرا خاندان اسد در سوریه بادفاع همه‌جانبه از خط مقاومت و ایستادگی در برابر رژیم صهیونیستی باعث تحقیر بسیاری از کشورهای عربی شده بود که مشتاق رابطه با صهیونیست‌ها و پذیرش سلطه آن‌ها بر جهان عرب بودند؛ اما پس از طولانی و دامنه‌دار شدن جنگ در سوریه آن‌ها به این واقعیت نگران‌کننده رسیده‌اند که پایان جنگ با پیروزی بشار اسد از جهات مختلف نظام‌های قرون وسطایی آن‌ها را به نحوی تهدید می‌کند که برای ماندگاری از حامیان غربی آن‌ها هم کاری برنمی‌آید و چه بسا آن‌ها هم برای حفظ منافع‌شان از تغییر بنیادی در این حکومت‌های پوسیده و ضدبشری حمایت کنند. تصور چنین کابوسی این کشورها را بر آن داشته تا به نحوی جنون‌آمیز تمام امکانات مادی و معنوی‌شان را برای سرنگونی حکومت بشار اسد به میدان آورند و این در حالی است که هیچ مقامی حاضر نیست به آن‌ها وعده پیروزی بدهد، زیرا نمی‌دانند در روزهای آینده واقعاً در میدان نبرد سوریه چه پیش خواهد آمد.