روز گذشته برای مردم ایران مبارک و به‌یادماندنی بود، چرا که در آن، مراسم تحلیف رئیس‌جمهور انتخاباتی انجام شد که دشمنان برای آن نقشه‌های شومی داشتند که به لطف ‌الهی و هوشمندی رهبری و بیداری ملت، راه به جایی نبردند و مراسم تحلیف، با شکوه تمام و برای اولین‌بار با حضور مقامات بلندپایه حدود شصت کشور برگزار شد. این روز برای دشمنان ایران نیز به حسب فرصت مغتنم بودن، می‌تواند روز سرنوشت‌سازی باشد، مشروط بر آنکه برای لحظاتی عنان مدیریتی و نگرشی خود را از اختیار خوی استکباری و شیطانی خارج کنند و به عقل واگذارند.

 موضع‌گیری دکتر روحانی درباره کلیت سیاست خارجی ایران این فرصت مغتنم بازاندیشی در رفتار با ایران را برای آمریکا و کشورهای غربی فراهم ساخت آنجا که گفت: «ایران، بهای سنگینی برای استقلال خود پرداخت کرده و همچنان برای عزت و سربلندی خود ارزش فراوانی قائل است. گرچه تحریم‌ها فشار اقتصادی زیادی بر مردم وارد کرده است؛ اما مشارکت فعال مردم در این انتخابات نشان داد که آن‌ها در حراست از حقوق و منافع ملی خود، جدی و هوشیار هستند. ملتی را که با برخورداری از انسجام ملی و با مشارکت گسترده و در کمال آرامش و امنیت در انتخابات شرکت می‌کند، نمی‌توان با تحریم به تسلیم واداشت و یا به جنگ تهدید کرد، بلکه تنها راه تعامل با ایران، گفت‌وگو از جایگاه برابر، اعتمادسازی متقابل و احترام دوجانبه و کاستن از خصومت‌هاست. تعامل سازنده بر اساس احترام متقابل و منافع مشترک و از موضع برابر، مبنای روابط ما با سایر کشورها را تشکیل خواهد داد و بر این اساس، متناسب با رفتار و برخورد طرف‌های مقابل در جهت بهبود و ارتقای روابط حرکت خواهیم کرد. به‌صراحت می‌گویم اگر پاسخ مناسب می‌خواهید، نه با زبان تحریم که با زبان تکریم با ایران سخن بگویید.»

پس از موضع‌گیری سنجیده و دقیق دکتر روحانی درباره مسائل مهمی که سیاست خارجی ایران با آن درگیر است که هر عقل سلیم و بی‌غرضی آن موضع‌گیری را تأیید می‌کند و بسیاری از مردم جهان هم از آن آگاه شده‌اند، توپ در زمین آمریکا و غرب است. آن‌ها باید بدانند تکرار مواضع خصمانه گذشته یا اظهاراتی شبیه آن‌، به استحکام این موضع‌گیری‌ آسیب نمی‌زند و آن‌ها را از تنگنای پاسخگویی به این موضع‌گیری هوشمندانه نمی‌رهاند. غرب باید با قدرشناسی از این فرصت، پاسخی در تراز و استحکام این موضع ارائه کند تا راه نشان داده شده مسدود نشود. با این تفاصیل، افکار جهانی به این نتیجه درست رسیده که هر چیزی به غیر از به‌رسمیت شناختن حقوق مسلم هسته‌ای ایران، این راه را مسدود می‌کند و این غرب است که باید روشش را تغییر دهد.