پس از پایان مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه 1+5 که چهار دور داشت، تقریباً بیشتر افراد حاضر در گفت‌وگوها و چهره‌های سیاسی که این بحث را دنبال می‌کنند و رسانه‌ها، اظهار خشنودی و رضایت کردند. انتشار بیانیه مشترک دو طرف پس از پایان گفت‌وگوها که برای اولین‌بار انجام گرفت، نشانه رسمی این اعلام رضایت بود. محرمانه بودن محتوای مذاکرات و ابراز رضایت‌های کلی دو طرف از مذاکرات، علاقه‌مندان این قضیه و رسانه‌ها را واداشت تا آن‌ها نیز به تبعیت از دیدگاه مثبت مذاکره‌کنندگان، با اعلام خرسندی از آنچه در مذاکرات گذشت، آن را مثبت ارزیابی کنند. بسته‌ نگه‌داشتن محیط گفت‌وگوها و مانع شدن از درز اخبار به خارج، از جهاتی معقول و موجه به نظر می‌رسد؛ اما اظهار خشنودی دو طرف مذاکره‌کننده، مبنای مناسبی برای اعلام خشنودی و نظر مثبت دیگران نیست. از قضا محرمانه نگه‌داشتن محتوای مذاکرات ایجاب می‌کند با تأمل و احتیاط بیشتری به آن پرداخته شود. برخلاف هیاهوهای به راه‌انداخته شده، مردم ایران هنوز درباره آنچه گذشته، وارد مرحله داوری نشده‌اند. چنین ابراز رضایت‌هایی در حد حفظ آرامش لازم برای ادامه مذاکرات، مقبول است نه تغییر نگرش نسبت به رفتار استکبار. بی‌صداقتی محض، تمام حرکات و سکنات استکبار را در برگرفته و تا مقوله صداقت استکبار، پالایش و گندزدایی نشود، جای هیچ‌گونه ابراز رضایت و خشنودی اساسی وجود ندارد. تنها چند روز پس از مذاکرات بود که دوباره نشانه‌های بی‌صداقتی برخی مقامات آمریکایی آشکار شد و به جای پذیرش حق مسلم غنی‌سازی برای ایران، از حق استفاده از انرژی هسته‌ای و برخورداری ایران از برنامه نمادین به جای غنی‌سازی صنعتی سخن گفتند. احترام گذاشتن به حق استفاده مردم ایران از انرژی هسته‌ای، هیچ مشکلی را حل نمی‌کند و موجب آلودگی صداقت و به عبارتی نشانه بی‌صداقتی است. آمریکایی‌ها برای جلب‌نظر مردم ایران باید از خود صداقت محض و کامل نشان دهند که در اعتراف به حق غنی‌سازی مردم ایران و پذیرش رسمی آن، تبلور می‌یابد و هیچ چیزی هم نمی‌تواند جای آن را بگیرد. آمریکایی‌ها باید به صداقت بیندیشند و صادقانه عمل کنند تا انتظار اعتماد و خوش‌بینی داشته باشند.