نتانیاهو برای اولین بار پس از نشست هسته‌ای ایران با گروه 1+5 در ژنو، در کابینه رژیم صهیونیستی در این‌باره اعلام نظر کرد و گفت: «تا زمانی که ما به جای کلمات، شاهد اقدامات عملی نیستیم، فشار بین‌المللی باید ادامه داشته باشد و حتی افزایش یابد. » وی دومین بار روز بعد همزمان با سفر هیئتی از مقامات رژیم صهیونیستی به واشنگتن برای شرکت در مجمعی که هر شش ماه یک‌بار با هدف تعمیق همکاری و هماهنگی دوجانبه میان آمریکا و رژیم صهیونیستی برگزار می‌شود و بنا بر گزارش‌ها، تمرکز این نشست، موضوع مذاکرات هسته‌ای ایران خواهد بود، در مصاحبه‌ای با شبکه تلویزیونی ان‌بی‌سی آمریکا گفت: «هرگونه توافق جزئی با ایران، سازوکار تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران را با خطر فروپاشی مواجه خواهد کرد. » وی ادامه داد: «برخی از کشورها از رفع تحریم‌های اعمال شده علیه ایران بسیار خوشحال خواهند شد.»

سخنان نتانیاهو نشانه بارز نارضایتی رژیم صهیونیستی از گفت‌وگوهای هسته‌ای ژنو است. البته این نارضایتی بیش از اینکه دلیل بر مثبت بودن مذاکرات باشد، گویای نقشی است که رژیم صهیونیستی در این میان بازی می‌کند. نتانیاهو به‌خوبی واقف است برخلاف همگرایی غرب و آمریکا با این رژیم در مسائل کلان، آنان خود را در مسائل جزئی که دقیق‌تر منافع ملی را مشخص می‌کند، الزاماً نمی‌توانند با رژیم صهیونیستی اشتراک نظر داشته باشند. اینجاست که رژیم صهیونیستی نقش تخریبی خود را به سه شکل ایفا می‌کند: ابتدا با استفاده از تمام ابزارهایش به غرب فشار وارد می‌کند تا خواسته‌های این رژیم نامشروع را بپذیرد و در مرحله بعد، با موضع‌گیری‌هایی مانند آنچه آورده شد، در ظاهر به غرب فشار می‌آورد؛ اما در اصل برای غرب، نقش اهرم فشار بیشتر بر ایران را بازی می‌کند. مرحله سوم، جمع میان مرحله اول و مرحله دوم است که حاصل آن، کاسته شدن هرچه بیشتر از حقوق مسلم هسته‌ای ایران است. چنانچه ایران مرحله اول را خوب تشخیص دهد و در مرحله دوم بر حقوق مسلمش پای فشارد، عملاً مرحله سوم شکل نخواهد گرفت. توجه به این نکته می‌تواند دیپلماسی را هوشمندانه‌تر به پیش ببرد؛ اینکه همیشه بین دو متحد هم نقاط واگرایی وجود دارد مشروط بر آنکه اراده‌ای برای کشف آن وجود داشته باشد.