سرانجام دو روز مذاکرات بین ایران و آژانس پایان یافت و دو طرف، بیانیه مشترکی صادر کردند که در آن مقرر شد دوره بعدی مذاکرات 20 آبان در تهران انجام گیرد. از محتوا و جزئیات این دور مذاکرات خبری منتشر نشده؛ اما در بیانیه مشترک آمده است: «ایران پیشنهاد جدیدی را درباره اقدامات عملی(!) به‌عنوان مشارکت سازنده برای تقویت همکاری‌ها و گفت‌وگو با هدف حل آتی مسائل باقی‌مانده ارائه کرد.» ظاهراً‌ این اظهارات نشان می‌دهد که ایران برای تقویت همکاری و اعتمادسازی، اقدامات عملی(!) را به آژانس پیشنهاد داده است؛ اما نمی‌دانیم که آیا آژانس و گروه 1+5 نیز برای تقویت همکاری و اعتمادسازی، اقدامات عملی ارائه کرده‌اند یا خیر؟! چون از محتوای مذاکرات و این پیشنهاد‌های عملی طرف ایرانی اطلاعی در دست نیست، از این رو باید منتظر آینده بمانیم. اما این روزها رفتارها و گفتارهای برخی دولتمردان، نگرانی‌هایی را در باب مذاکرات هسته‌ای ایجاد کرده است که مبادا این اظهارات و رفتارها در مذاکرات هسته‌ای تأثیر بگذارد و سبب شود که فقط طرف ایرانی امتیاز دهد؛ ولی در ‌ازای آن، از طرف غربی و آژانس چیزی عایدمان نگردد!

این روزها متأسفانه گفتمان مشترکی در بین بعضی از دولتمردان رایج شده و آن، بحث گرانی و تصویرسازی سیاه از وضعیت اقتصادی کشور است، قابل تأمل‌‌تر هم اینکه، این فضاسازی‌ها پیش از برگزاری مذاکرات هسته‌ای انجام می‌شود که می‌تواند تأثیر سوئی بر روند مذاکرات بگذارد و به زیان طرف ایرانی باشد؛ چرا که نمی‌توان توقع داشت در حالی که ما به‌طور علنی و صریح از وضعیت بد اقتصادی کشور و گرانی‌ها حرف می‌زنیم، کشورهای طرف مذاکره‌ را به پذیرفتن احقاق حق‌ هسته‌ای‌مان مجبور کنیم. کجای این اقدامات و اظهارات ناامیدکننده، با تدبیر و امید آن هم از جانب دولتی که خود را دولت «تدبیر و امید» می‌نامد، سازگاری دارد! همین اظهارات نابه‌جا سبب شده که بسیاری از کارشناسان و سیاسیون و نمایندگان آمریکا به دولت این کشور پیشنهاد دهند تا تحریم‌ها علیه ایران بیشتر شود و حتی تقاضاهای غیرقانونی و فراتر از ان‌پی‌تی را از ایران درخواست کنند و البته توجیه‌شان هم این باشد که ببینید دولت ایران نیز به تأثیرگذاری تحریم‌ها اذعان دارد. از دولت تدبیر و امید توقع می‌رود که از اقدامات غیرمدبرانه و مأیوس‌کننده بپرهیزد تا ضمن دمیدن روح امید در کشور و مردم، در مذاکرات آتی هم دست بالا را داشته باشد.